Bóle głowy Leczenie oseopatyczne: W procesie diagnostycznym posługuje się on przede wszystkim dłońmi, którymi niejako „osłuchuje” ciało pacjenta. Bada palpacyjnie nie tylko jego głowę, lecz także szyję, górny otwór klatki piersiowej, przeponę, miednicę i kończyny dolne.
Kilka lat temu zostalam popchnieta na szklany stol i jego krawedz rozciela mi tyl glowy,nie wezwalam karetki,ani nie poszlam pozniej do lekarza(wiem moj blad,ale bylam mloda i sie balam)mam teraz blizne ok,2,5cm o znajduje sie na"guzie".Czasem mnie pobolewala,jak dotykalam,czy oparlam sie,ale ostatnio od kilku dni bol mi dokucza,jest to odczuwalne jako odretwienie,malo przyjemne."Pomaga"masowanie okolic blizny..Czy powinnam sie martwic? A moze samo przejdzie?prosze o POMOC :-( KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu Łysienie a krążenie Przeprowadzone badania wykazały, iż zaburzenia krążenia mogą mieć związek z wystąpieniem łysienia. Dr n. med. Tomasz Wasyłyszyn, specjalista wenerologii i dermatologii, opowiada o tej przypadłości, poruszając także temat choroby Reynoldsa. Witam serdecznie. Nie wygląda to bardzo poważnie. Niemniej jednak warto aby zobaczył to lekarz. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Dlaczego blizna jest koloru skóry? – odpowiada Lek. Izabela Lenartowicz Biała blizna po rozcięciu wargi – odpowiada Lek. Robert Jamont Czy masowanie blizny pomaga? – odpowiada Dr n. med. Grzegorz Luboiński W jaki sposób usunąć bliznę na brwiach? – odpowiada Lek. Izabela Lenartowicz Ból blizny po usunięciu brodawki – odpowiada Magdalena StusiĹska Pielęgnacja blizny po zabiegu chirurgicznym – odpowiada Lek. Dariusz Czubiński Rozcięcie wargi zębem a ryzyko blizny lub wybrzuszenia – odpowiada Dr Mariusz Kaczorowski Czy blizna może się pogłębić? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Impuls prądu a laser frakcyjny na usuwanie blizn – odpowiada Lek. Zbigniew Żurawski Czy ta blizna jeszcze wyrówna się z powierzchnia skóry? – odpowiada Dr n. med. Diana Kupczyńska artykułyDość szeroko stosuje się opatrunki z żelu silikonowego. Leczenie blizn polega też na masażu i uciskaniu opuszką palca kilkakrotnie w ciągu dnia. Dobre efekty można uzyskać stosując terapię laserem, który sprawdza się szczególnie przy oparzeniach. Kolagen na blizny w żelu wspiera proces leczenia i wspomaga procesy regeneracyjne. Urazy głowy - obrażenia czaszki i mózgu to jedne z głównych przyczyn kalectwa i śmierci w młodszych grupach wiekowych. Mogą być spowodowane różnymi czynnikami, a następstwa zależą od prędkości i kierunku działania urazu. W grupie młodych osób przyczyną są najczęściej wypadki komunikacyjne, zaś w grupie osób starszych upadki. Znamienne jest, iż w około 50-60% przypadków urazy głowy współistnieją z obrażeniami innych narządów, przeważnie klatki piersiowej, co stanowi wskazanie do dokładnej diagnostyki poszkodowanego. spis treści 1. Mechanizm i klasyfikacja urazów głowy 2. Następstwa urazów czaszkowo-mózgowych Wczesne następstwa urazów głowy Późne następstwa urazów głowy rozwiń 1. Mechanizm i klasyfikacja urazów głowy Przyczyny urazów głowy mogą być rożne, jednak w większości przypadków mechanizm jest podobny. Wyróżnia się urazy czaszkowo-mózgowe z mechanizmem przyspieszenia (akceleracji) lub opóźnienia (deceleracji). Wynikają one z bezwładnego ruchu mózgowia w jamie czaszki wskutek działających sił urazowych. Dodatkowo w zależności od kierunku ruchu mogą one prowadzić do przemieszczeń liniowych, kątowych lub obrotowych mózgu. W większości urazów głowy stwierdza się mechanizm mieszany rotacyjno-liniowo-kątowy wynikający z warunków anatomicznych czaszki i rdzenia kręgowego. Zobacz film: "Choroby serca najczęstszą przyczyną zgonów Polaków" Istnieje wiele podziałów urazów czaszkowo-mózgowych. Zasadniczy klasyfikuje urazy na uszkodzenia mózgu zamknięte oraz otwarte. W urazach otwartych podstawowym kryterium jest obecność uszkodzenia skóry, czepca ścięgnistego, kości czaszki, opon mózgowych i mózgu oraz kontakt struktur wewnątrzczaszkowych ze środowiskiem zewnętrznym. Do typowych przykładów należą zranienia ostrymi narzędziami, zwłaszcza rany postrzałowe. Przy ocenie ciężkości urazów głowy bardzo przydatne jest zastosowanie 15-punktowej skali Glasgow Coma Scale (GCS). Pozwala ona ocenić stan chorego na podstawie trzech kryteriów: reakcji otwierania i zamykania oczu, reakcji motorycznych oraz komunikacji słownej. Ma ona prostą konstrukcję, a więc może być wykorzystywana przez ogół lekarzy oraz personel pielęgniarski, a przy tym pozwala dość dokładnie ocenić stan chorego i porównać zachodzące zmiany. GSC wprowadza podział ciężkości urazów czaszkowo-mózgowych na kilka stopni: minimalny: 15 punktów, bez utraty przytomności i niepamięci, łagodny: 14-15 punktów, krótkotrwała utrata przytomności i niepamięć wsteczna, umiarkowany: 9-13 punktów, utrata przytomności dłuższa niż 5 minut, nieznaczne objawy świadczące o ogniskowym uszkodzeniu mózgu, ciężki: 5-8 punktów, stan utraty przytomności, z zachowanymi odruchami zapewniającymi podstawowe funkcje życiowe, krytyczny: 3-4 punkty, chory nieprzytomny, bez odruchów umożliwiających przeżycie. 2. Następstwa urazów czaszkowo-mózgowych Następstwa urazów głowy można podzielić na wczesne i późne. Podstawą tego podziału są zmiany zobrazowane w tomografii komputerowej. Pozwalają one prognozować o przyszłości chorego, a ich nasilenie koreluje z przebiegiem choroby, śmiertelnością oraz stopniem inwalidztwa. Zmiany pourazowe nie wynikają tylko z pierwotnego urazu głowy, lecz uruchamiają kaskadę następujących po sobie zmian patofizjologicznych w mózgu, które prowadzą do złożonych zaburzeń wewnątrz komórek nerwowych. Skutkuje to powiększeniem pierwotnej strefy urazowej i powstaniem uszkodzenia wtórnego. Dlatego też w przypadku ciężkich urazów głowy wysiłek lekarzy jest skierowany na zapobieganie wtórnym uszkodzeniom. Wczesne następstwa urazów głowy Do tej grupy zaburzeń możemy zaliczyć: wstrząśnienie mózgu, stłuczenie mózgu, krwiaki wewnątrzczaszkowe (nadtwardówkowe, podtwardówkowe, śródmózgowe), pourazowe krwawienie podpajęczynówkowe, ostre wodogłowie pourazowe, pourazowy płynotok nosowy lub uszny, uszkodzenie nerwów czaszkowych, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Wstrząśnienie mózgu jest najlżejszą formą uogólnionego urazu mózgu. Dochodzi tutaj do przejściowego, krótkotrwałego zaburzenia czynności mózgu. Objawem niezbędnym do właściwego rozpoznania jest krótkotrwała utrata przytomności, przy czym pacjent zwykle nie pamięta okoliczności związanych z urazem. Objawami towarzyszącymi są: ból głowy, nudności, wymioty, złe samopoczucie pojawiające się po odzyskaniu przytomności. Wstrząśnienie mózgu nie powoduje zmian w badaniach obrazowych. W badaniu neurologicznym nie stwierdza się żadnych deficytów neurologicznych. Chory, u którego podejrzewa się wstrząśnienie mózgu powinien być hospitalizowany w celu kilkudniowej obserwacji. Stłuczenie mózgu to lokalne uszkodzenie struktury mózgowia wykrywane za pomocą tomografii komputerowej, charakteryzujące się występowaniem wybroczyn i niewielkich ognisk krwotocznych w obrębie kory mózgu i podkorowo. Objawy zależą od lokalizacji i rozległości stłuczenia. W pierwszych godzinach po urazie obraz przypomina wstrząśnienie mózgu. Zdarza się jednak, że chory nie traci przytomności bezpośrednio po urazie, lecz dopiero później i na dłuższy okres. Występują zaburzenia neurologiczne odpowiadające czynności stłuczonej części mózgu: zaburzenia czucia obejmujące połowę ciała, niedowłady połowicze lub porażenia mięśni twarzy, kończyn górnych, rzadziej dolnych po stronie przeciwnej do urazu, niedowidzenie, zaburzenia mowy, zaburzenia równowagi, oczopląs po stronie uszkodzenia. Leczenie ma charakter objawowy. Krwiaki wewnątrzczaszkowe stanowią poważne zagrożenie dla osób po urazach czaszkowo-mózgowych. Często są bezpośrednią przyczyną śmierci lub ciężkiego kalectwa, niezależnie od ciężkości urazu. Bardzo ważnym czynnikiem ryzyka krwiaków jest wystąpienie złamania kości czaszki. W zależności od położenia krwiaka w stosunku do opony twardej i mózgu wyróżnia się krwiaki nadtwardówkowe, podtwardówkowe i śródmózgowe. Najczęstszą przyczyną krwiaka nadtwardówkowego jest uszkodzenie naczyń tętniczych opony twardej mózgu, przede wszystkim tętnicy oponowej środkowej. W 85% towarzyszą mu złamania kości sklepienia czaszki. Krwiak ma ostry przebieg, gdyż krwawienie z naczyń tętniczych powoduje szybkie narastanie objawów wzmożonego ciśnienia wewnątrz czaszki. Jest to bezpośrednie zagrożenie dla życia, dlatego konieczna jest szybka interwencja chirurgiczna. Krwiak podtwardówkowy związany jest z uszkodzeniem naczyń żylnych, a więc jego przebieg nie jest tak gwałtowny. Gromadząca się wynaczyniona krew powoduje ucisk i przemieszczenie się struktur mózgowia. Objawy mogą pojawiać się po kilku tygodniach lub nawet miesiącach od urazu. Przewlekły krwiak podtwardówkowy jest częstą patologią wewnątrzczaszkową u osób w podeszłym wieku. Manifestować się może jako guz mózgu, wodogłowie lub zespół otępienia: bóle głowy, osłabienie sprawności umysłowej, zaburzenia pamięci, napady padaczkowe oraz objawy ogniskowe. Krwiaki śródmózgowe stanowią około 20% wszystkich krwiaków pourazowych. Krew gromadzi się w obrębie mózgowia, szczególnie w okolicy podstawy płatów czołowych i skroniowych. Objawy krwiaków wewnątrzmózgowych możemy podzielić na 2 grupy: objawy narastającego ciśnienia wewnątrzmózgowego oraz objawy uszkodzenia określonych struktur mózgowia. Klasyczny przebieg krwiaków nad- i podtwardówkowych charakteryzuje się stopniowym narastaniem objawów, z poszerzeniem źrenicy po stronie krwiaka oraz postępującym niedowładem strony przeciwnej. Pogarsza się również stan świadomości chorego, aż do utraty przytomności. Objawami towarzyszącymi są: bradykardia, wzrost ciśnienia tętniczego, narastający ból głowy, nudności, wymioty. Opisane objawy poprzedza krótszy lub dłuższy okres przejaśnienia, tzw. lucidum intervallum – okres względnie dobrego stanu świadomości po początkowej utracie przytomności. Przemieszczenie mózgu przez krwiak oraz towarzyszący obrzęk mogą prowadzić do wgłobienia struktur mózgu. Dochodzi do ucisku na pień mózgu oraz niewydolności pniowych ośrodków krążenia i oddychania, co może spowodować nagłe zatrzymanie krążenia i oddychania. Wczesne rozpoznanie krwiaka wewnątrzczaszkowego oraz szybkie podjęcie decyzji o leczeniu operacyjnym mogą uratować życie choremu. Przy podejrzeniu krwiaka wewnątrzczaszkowego podstawowym badaniem jest tomografia komputerowa. Należy ją bezzwłocznie wykonać w przypadku: utraty przytomności lub dłużej trwających zaburzeń świadomości lub zaburzeń psychicznych, istnienia objawów neurologicznych wynikających z uszkodzenia konkretnej struktury mózgu (tzw. objawy ogniskowe), stwierdzenia szczeliny złamania kości czaszki w wykonanym wcześniej badaniu rentgenowskim. Złotym standardem jest wykonanie tomografii komputerowej w ciągu godziny od przyjazdu pacjenta do szpitala. Jeśli z jakichś przyczyn jest to niemożliwe, to należy obserwować pacjenta, oceniać dynamikę zmian w kolejnych badaniach neurologicznych i w sytuacji gdy występują powyżej opisane objawy, a stan chorego dynamicznie się zmienia, konieczna jest interwencja chirurgiczna. W przypadku rozpoznania krwiaka wewnątrzczaszkowego leczeniem jest zabieg chirurgiczny i ewakuacja krwiaka. Przy krwiakach śródmózgowych sytuacja jest trudniejsza. Dużo zależy od lokalizacji krwiaka, jego wielkości, stopnia przemieszczenia struktur mózgowych oraz dynamiki przebiegu klinicznego. Wynika to z trudnego do przewidzenia efektu operacji, jej przebiegu oraz możliwego uszkodzenia kolejnych struktur mózgowia przy usuwaniu krwiaka. Mózg człowieka nie jest jeszcze w pełni poznaną strukturą, często zadziwia nawet doświadczonych chirurgów i neurologów, i dlatego jego leczenie jest tak trudne. Kolejnym często spotykanym powikłaniem urazów głowy są złamania kości czaszki. Rozpoznaje się je na podstawie wykonanego badania RTG lub tomografii komputerowej. Wyróżniamy zasadnicze trzy grupy złamań: złamanie otwarte, złamanie z wgnieceniem kości oraz złamanie kości podstawy czaszki. Zajmiemy się najpierw pierwszym z nich. Złamanie otwarte polega na tym, iż dochodzi do kontaktu środowiska zewnętrznego z wnętrzem czaszki a więc wnętrzem worka oponowego mózgu. Takie połączenie może być bardzo niebezpieczne dla chorego ze względu na łatwą penetrację do wnętrza czaszki bakterii lub innych patogenów, co może skutkować rozwojem zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu. Niekorzystne jest również dostawanie się powietrza przez otwartą ranę do układu płynowego mózgu. Dodatkowo otwarte złamanie powoduje wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego przez ranę, nos, ucho lub gardło. Najczęściej wyciek płynu (płynotok) ustępuje samoistnie, czasem jednak, jeśli obrażenia są rozlegle, a wyciek obfity, konieczne jest zeszycie opon po ustąpieniu obrzęku mózgu. Złamanie kości czaszki z wgłobieniem kości polega na tym, iż odłamki kostne są wpuklone do środka jamy czaszki, tak że mogą naruszać struktury mózgu. Jeśli wgłobienie jest znaczne i występują objawy neurologiczne pod postacią ubytków niektórych funkcji wskazujące na uszkodzenie mózgu, wykonuje się operację. Polega ona na wywierceniu otworu w powierzchni niezłamanej kości w pobliżu złamania i uniesieniu wgłobionej części narzędziami neurochirurgicznymi wprowadzonymi przez wywiercony otwór. Złamanie kości podstawy czaszki często jest trudne do wykrycia. Za rozpoznaniem mogą przemawiać objawy lub wyniki badania obrazowego, tj RTG lub tomografii komputerowej. Charakterystycznym obrazem w tomografii komputerowej jest występowanie pęcherzyków powietrza wewnątrz czaszki lub obecność szczeliny złamania. Równie przydatna jest obserwacja i badanie neurologiczne chorego, które może ujawnić kilka typowych objawów. Złamania w obrębie przedniego dołu czaszki uszkadzające opony mózgowe doprowadzają do wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego przez nos, gardło, rzadziej przez ucho. Wypływający płyn jest klarowny, jasny, ciepły i słodki. Zwłaszcza ostatnia cecha pozwala na odróżnienie go od wydzieliny surowiczej nosa czy ucha. W niektórych przypadkach złamanie podstawy czaszki objawia się porażeniem nerwów czaszkowych przechodzących przez anatomiczne otwory na podstawie czaszki. Obserwuje się porażenie nerwu twarzowego, wzrokowego i słuchowego z typowymi dla ich porażenia zaburzeniami neurologicznymi. Odłamki kostne mogą uszkadzać oponę twardą oraz zatoki powietrzne czaszki, powodując groźną dla życia odmę wewnątrzczaszkową. Jest ona groźniejsza niż płynotok, gdyż powietrze przedostające się do jamy czaszki z zewnątrz stwarza większe zagrożenie rozwoju zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Bardzo charakterystyczne, choć rzadko występujące są tzw. krwiaki okularowe, a więc zasinienia otaczające jak okulary gałkę oczną, spowodowane złamaniem podstawy przedniego dołu czaszki. Późne następstwa urazów głowy Do późnych następstw zalicza się: późny płynotok nosowy lub uszny, nawracające zapalenie opon mózgowych i mózgu, ropień mózgu, padaczkę pourazową, pourazowy zanik korowo-podkorowy, zespół pourazowy, encefalopatię pourazową. W otwartych urazach czaszkowo-mózgowych, zwłaszcza z obecnością ciał obcych lub fragmentów kostnych, późnym następstwem u 25% chorych może być ropień mózgu. Lokalizuje się on zazwyczaj w płatach czołowych lub skroniowych. Objawy kliniczne mogą wystąpić kilka tygodni lub nawet kilka miesięcy po przebytym urazie, a pierwszą manifestacją jest nierzadko napad padaczkowy. Towarzyszą mu objawy wzmożonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego, objawy ogniskowe, a czasem stany podgorączkowe i patologie w płynie mózgowo-rdzeniowym. Rozpoznanie umożliwia wykonanie tomografii komputerowej. Leczenie polega na nakłuciu torebki ropnia i jego opróżnieniu oraz podaniu antybiotyków zgodnie z antybiogramem. Możliwe jest również postępowanie radykalne z usunięciem chirurgicznym ropnia z torebką. Innym powikłaniem jest padaczka pourazowa. Występuje ona w około 5% przypadków zamkniętych urazów czaszkowo-mózgowych. Ognisko padaczkorodne powstaje zwykle wokół blizny glejowej tworzącej się w procesie gojenia stłuczeń i zranień mózgu z uszkodzeniem opon. Pojawienie się napadu bezpośrednio po urazie nie jest jednoznaczne z późniejszym rozwojem przewlekłej padaczki pourazowej. W większości przypadków napady padaczkowe poddają się leczeniu farmakologicznemu. Zespół pourazowy, określany dawniej jako cerebrastenia pourazowa, charakteryzuje się zaburzeniami nerwicowo-wegetatywnymi ze wzmożoną pobudliwością nerwową, szybkim męczeniem się, trudnościami w skupieniu uwagi, stanami lękowo-depresyjnymi i subiektywnymi dolegliwościami, wśród których dominują bóle i zawroty głowy. W badaniu nie stwierdza się objawów deficytu neurologicznego. Również w badaniach obrazowych nie udaje się uwidocznić zmian. Stosuje się leczenie uspokajające, przeciwdepresyjne oraz psychoterapię. Jako encefalopatię pourazową określa się stan, w którym wskutek urazu dochodzi do trwałego, organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, często z objawami deficytu ruchowo-czuciowego, padaczką, zaburzeniami mowy oraz czynności poznawczych (zwłaszcza pamięci), ze zmianami osobowości i innymi zaburzeniami, które mogą być przyczyną trudności adaptacyjnych w codziennym życiu. Encefalopatia pourazowa wymaga długotrwałego leczenia neurologicznego, psychiatrycznego i odpowiedniej rehabilitacji. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy
Mateusz Adamski. Poszkodowany mężczyzna domagał się od aquaparku 3 tys. zł. Jak podał, podczas pływania w tzw. rwącej rzece zanurzył się pod powierzchnię wody i uderzył głową o kant
Łysienie bliznowaciejące obejmuje swym zasięgiem grupę schorzeń, które powodują utratę włosów. Kwestią problematyczną jest to, że proces bliznowacenia jest niezwykle trudny do zatrzymania, pomijając już kwestię tego, że uszkodzonych miejsc nie da się naprawić. Można je ewentualnie przeszczepić lub postarać się o usunięcie przyczyny schorzenia, a wówczas być może choroba ustąpi. Jest to bardzo rzadki symptom dotyczący rozwoju skóry głowy. Wywołują go takie czynniki jak urazy i infekcje. Możliwe jest też występowanie objawów łysienia bliznowaciejącego w otoczeniu grupy wad rozwojowych. Schorzenie powoduje niszczenie torebek włosowych oraz zastępowanie ich tkanką łączną włóknistą. Tutaj właśnie rodzi się pytanie: w jaki sposób blizna zagraża mieszkom włosowym? – Otóż, sprawa jest bardzo prosta. Tkanka łączna włóknista zajmuje mieszki włosowe samoistnie bądź dopiero wtedy, gdy w jakiś sposób zmusimy mieszki do rozpoczęcia procesów naprawczych. W domyśle oznacza to, że pierwotnie muszą zostać uszkodzone. Dokładnie tak się dzieje. U podłoża rozwoju choroby leży proces zapalny. Oznacza to, że komórki immunologiczne naszego organizmu przybywają w określone miejsce i tu starają się walczyć z organizmami patogennymi czy też zabezpieczyć zranioną powierzchnię ciała. Makrofagi, jakie przybywają w miejsce zranienia, są komórkami żernymi, czyli takimi, które pochłaniają patogeny, a nawet i nasze własne jednostki, które w ich domyśle, są zajęte przez „obcych”. Inne z kolei, wytwarzają cytokiny inicjujące zapalenie, czyli spodziewać się należy, że wytworzone toksyny zniszczą wszelakie życie na powierzchni skóry głowy, ale łącznie z komórkami tworzącymi powłokę ochronną i z mieszkami włosowymi, z których wyrasta włos. W uszkodzonych miejscach dochodzi do zabliźnienia rany, ale już niestety nie przez taką tkankę, jak ta która pierwotnie ją pokrywała, ale przez tkankę łączną włóknistą. Teoretycznie nie jest to złe rozwiązanie, gdyż na pewien sposób tkanka włóknista jest bardziej wytrzymała, ale… Kto z nas chciałby być łysy? Zeszkliwiały kolagen obecny w mieszkach włosowych nie pozwala włosowi wykiełkować. OBJAWY Pierwszymi objawami świadczącymi o rozwoju choroby są swędzenie, pieczenie i wrażliwość na dotyk. Ponadto czasem pojawiają się też rumieniowe plamy, zwłaszcza wtedy, gdy u podłoża leży zakażenie pasożytami (toczeń rumieniowaty). Potem pojawiają się „drobne łysinki”, które z biegiem czasu jeszcze się powiększają. CZY ŁYSIENIE BLIZNOWACIEJĄCE JEST GROŹNE DLA ZDROWIA? Choroba, a raczej zespół objawów chorobowych, o jakich mowa, nie jest stanem zagrażającym zdrowiu ani życiu, ale jeśli już zauważymy pierwsze objawy łysienia, warto udać się do specjalisty. Łysienie bliznowaciejące to oznaka, że w naszym organizmie toczy się stan zapalny, który na ogół jest powiązany z występowaniem pasożytów. Oczywiście, przyczyną może być także przebyty uraz, np: głębokie rozcięcie skóry głowy, oparzenie czy odmrożenie, ale niewykluczona jest także choroba autoimmunologiczna. W celu dokonania diagnozy należy czym prędzej udać się do lekarza dermatologa-trychologa, a następnie wykonać wszystkie specjalistyczne badania.
Obejrzyj film i dowiedz się, czy autyzm jest wyleczalny. Lek. Karol Gołębiewski Kardiochirurg. Nie każdy uraz głowy wymaga diagnostyki obrazowej. Widocznie wywiad przemawiał za powierzchownym uszkodzeniem tkanek miękkich. Krwiaki sugerują jednak, że należy wykonać TK głowy bez kontrastu, żeby wykluczyć złamanie podstawy czaszki.
Moje 7-letnie dziecko uderzyło się w głowę ( lała mu się krew, bo delikatnie rozciął głowę, zdezynfekowałam i zabandażowałam). Nie byliśmy u lekarza. Teraz ciągle boli go głowa( przy różnych ruchach i tak w ogóle). Bardzo się martwię i nie wiem czy mam iść do lekarza czy nie... Proszę o szybką odpowiedz !!! KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu Tomografia komputerowa Neurologia Ból głowy Urazy głowy Czy autyzm jest wyleczalny? Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się, czy autyzm jest wyleczalny. Lek. Irena Oryńska Neurolog 60 poziom zaufania Jeżeli ból głowy utrzymuje się kilka dni koniecznie trzeba wykonać tomografie głowy, na którą może skierować neurolog nie pediatra. Przy narastających bólach, nudnościach, senności trzeba zgłosić się na SOR, pozdrawiam. 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Uderzenie w głowę i dolegliwości bólowe – odpowiada Dr n. med. Anna Błażucka Senność i nudności w 5. dniu po uderzeniu w głowę u 3-latki – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Uraz głowy a budzenie się dziecka z krzykiem – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Ból głowy po pobiciu – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Ból głowy po uderzeniu w wyniku omdlenia – odpowiada Lek. Jerzy Bajko Czy osłabienie i mrowienie w nogach wynika z uderzenia w głowę? – odpowiada Lek. Jerzy Bajko Uderzenie w głowę i częste bóle głowy – odpowiada Lek. Jerzy Bajko Guz na głowie a uraz z dzieciństwa – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska Nieustający ból głowy i senność po wypadku samochodowym – odpowiada Dr n. med. Anna Błażucka Co mam zrobić po tym uderzeniu w głowę? – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska artykuły Młodzi ozdrowieńcy cierpią na bezsenność. "Wcześniej nie wierzyłam w COVID-19. Dziś każdego przestrzegam" Mają dwadzieścia i trzydzieści kilka lat. Zanim za Matka uratowała życie córki, okłamując lekarzy Zdesperowana matka mieszkająca w Cardiff w Wielkie Pozbądź się bólu głowy w 10 sekund. Znamy prosty trik Napięciowe bóle głowy uprzykrzają życie. Przekonał
4. Leczenie grzybicy głowy. Leczenie grzybicy głowy polega na ogoleniu miejsc dotkniętych grzybicą i zażywaniu doustnych leków przeciwgrzybicznych przez 1 do 2 miesięcy. Podczas leczenia pacjent powinien zostać w domu i unikać kontaktu z otoczeniem, dotyczy to szczególnie dzieci, u których stwierdzona jest grzybica głowy.
Zaktualizowano: 28.07.2023. Ból głowy. poradnik. Ból głowy - Porady lekarskie online z mozliwością wystawienia recepty i zwolnienia (L4). Telekonsultacje, czat z lekarzem oraz innymi specjalistami przez.
W poprzednim poście omówiłem skąd się biorą blizny, jaki jest ich podział, jak postępować w trakcie gojenia ran oraz dlaczego leczenie blizn jest złożonym problemem. Dziś napiszę o konkretnych strategiach związanych z leczeniem poszczególnych rodzajów blizn. Nieleczone stany zapalne trądziku mogą doprowadzić do powstania blizn zanikowych, fot. Fotolia 1. Blizny zanikowe, czyli inaczej blizny wklęsłe, takie jak po trądziku, ospie, czasem po urazach. Metody ich usuwania, stosowane w gabinetach medycyny estetyczne, to: – dermabrazja, czyli mechaniczne ścieranie naskórka i górnych warstw skóry właściwej za pomocą tarczy diamentowej, aż do warstwy brodawkowatej, a mówiąc bardziej obrazowo po prostu zdzieranie skóry aż do krwi. Zabieg skuteczny (wystarcza jeden dobrze wykonany zabieg), wymaga jednak bardzo dużego poświęcenia ze strony pacjenta. Rekonwalescencja po zabiegu trwa kilka tygodni, konieczne jest branie antybiotyków i niezwykła dbałość o aseptykę poddanego zabiegowi obszaru, aby nie doprowadzić do infekcji. Istnieje duże ryzyko powstania nowych blizn, czasem nawet gorszych. – mikrodermabrazja, zabieg bardziej kosmetyczny, czyli mechaniczne ścieranie martwej warstwy naskórka za pomocą diamentu czy też korundu. Nie polecam tej metody, jest za słaba, daje marny efekt, ponieważ ścieramy jedynie naskórek. – pilingi głębokie, chemiczne, złuszczają naskórek i górne warstwy skóry właściwej. Zabieg o podobnej skuteczności jak dermabrazja. Niestety bardzo bolesny, wykonywany w znieczuleniu. Poddana leczeniu powierzchnia jest jak rozległa rana. Czas gojenia – kilka tygodni. Duże ryzyko powikłań w postaci powstania nowych blizn i przebarwień. – laser frakcyjny ablacyjny, jego światło wnika w głąb skóry, powoduje uszkodzenie komórek kolagenu i stymuluje produkcję nowego kolagenu. Bardzo wysoka skuteczność, potrzebne jest kilka zabiegów (minimum 3). Rekonwalescencja po zabiegu – ok. 5 dni. Relatywnie nieduże ryzyko powikłań w porównaniu do dermabrazji czy głębokiego peelingu. – laser frakcyjny nieablacyjny, działa podobnie do lasera ablacyjnego, tylko sporo słabiej. Potrzeba 5-15 zabiegów. frakcyjna RF mikroigłowa, połączenie nakłucia igłami do głębokości 3 mm z rozgrzewaniem do wysokiej temperatury (czyli inaczej wywołanie kontrolowanego poparzenia głębszych warstw skóry). Wymagane jest kilka zabiegów (minimum 3, co miesiąc lub dwa), czas gojenia po zabiegu – do 2 dni. Ja najczęściej stosuję laser frakcyjny ablacyjny i frakcyjną RF mikroigłową. Co prawda obie te metody wymagają kilku zabiegów, ale są dość komfortowe, a przede wszystkim bezpieczne dla pacjenta i nie wymagają wielotygodniowego okresu rekonwalescencji, jak w przypadku np. tradycyjnej dermabrazji. RF mikroigłowa najlepiej sprawdza się przy drobnych dziurkach, kiedy jest zanik skóry, ale i kolor i struktura są prawidłowe (czyli przy typowych bliznach potrądzikowych). Dzięki zabiegowi następuje odbudowa kolagenu i „wypchnięcie” tkanki na zewnątrz. Laser frakcyjny ablacyjny CO2 stosuję z kolei wtedy, gdy struktura jest zaburzona, a także przy bliznach po ospie, przy których trzeba zadziałać mocniej i głębiej. Zdarza się, że łączę oba te zabiegi. Często bliznom wklęsłym towarzyszy zrost, czyli skóra jest wciągnięta, nie przesuwa się. W pierwszej kolejności należy więc uwolnić zrost i zdarza się, że to wystarcza. Najtrudniejszy przypadek, z jakim miałem do czynienia to blizny zanikowe zrostowe na udach pacjentki, bardzo głębokie, pozostałość po zastrzykach z dzieciństwa. Leczenie wymagało wielu zabiegów i niestandardowego podejścia. Najpierw uwolniłem zrosty (zwykłą igłą) i użyłem lasera frakcyjnego. Potem zastosowałem kwas l-polimlekowy, ale że nie dał dobrego efektu odbudowania tkanki, użyłem akrylu – jako trwałego, niewchłanialnego wypełniacza. I dopiero wtedy osiągnąłem oczekiwany przez pacjentkę efekt. Oczywiście to był, można powiedzieć, przypadek ekstremalny, za to obrazujący bardzo dobrze to, że efekt jest wypadkową łączenia wielu różnych zabiegów i często odbiegania od standardowych protokołów zabiegowych. Blizny na brzuchu, fot. Fotolia 2. Blizny przerostowe. W przypadku tych blizn trzeba doprowadzić do zaniku nadmiaru tkanki. Teoretycznie można bliznę wyciąć (chirurgicznie lub laserowo), szczególnie gdy wiemy, że powstała ona w wyniku złego gojenia się rany, aczkolwiek nie ma gwarancji, że blizna nie pojawi się ponownie. Jednak jeśli gojenie się rany przebiegało w miarę normalnie, a mimo to powstała blizna przerostowa, to nie polecam wycinania blizny. Leczenie blizn przerostowych przebiega kilkutorowo: – wymrażanie – miejscowe wstrzykiwanie sterydów – działanie laserem barwnikowym lub bromkowo-miedziowym (powoduje zanikanie tkanek i blizna się cofa) – osocze bogatopłytkowe Najczęściej leczenie jest kompilacją kilku metod, np. sterydy + laser albo sterydy + wymrażanie, itp. Sterydy podaje się na ogół co miesiąc, laser i osocze stosuje się częściej. Pomiędzy zabiegami należy używać plastrów silikonowych. Cały proces leczenia trwa około roku. Efektem jest zdecydowana poprawa blizny, niemniej nie ma stuprocentowej gwarancji, że całkiem zniknie. W leczeniu blizn ma znaczenie powierzchnia. Zdecydowanie łatwiej jest przy mniejszych bliznach, kilkucentymetrowych. Większym problemem są np. blizny po plastyce brzucha na 40 cm, bo leczenie trwa o wiele dłużej. 3. Blizny pooparzeniowe. Są to na ogół rozległe blizny o nieprawidłowej strukturze. Najskuteczniejsze metody: – laser frakcyjny ablacyjny, ok. 10 zabiegów co miesiąc lub dwa miesiące, – osocze bogatopłytkowe, zabieg polega na ostrzykiwaniu blizny własnym osoczem (pobiera się krew pacjenta, odwirowuje i pozostały po odwirowaniu płyn, w którym jest dużo płytek krwi, wstrzykuje się do skóry w taki sam sposób, jak się robi mezoterapię igłową). W zależności od blizny wykonuje się kilka zabiegów, co kilka tygodni – oddziaływanie na kolor blizny (to częsty problem przy bliznach pooparzeniowych), za pomocą metod opisanych poniżej 4. Kolor blizny. Zostawiłem to zagadnienie na koniec, ale trzeba pamiętać, że problem koloru może pojawić się przy każdym rodzaju omówionych wcześniej blizn, i że wyżej opisanie działania były związane wyłącznie z leczeniem nieprawidłowej struktury. Na kolor trzeba działać osobno, innymi metodami. – kolor ciemny (brązowy), występuje na ogół przy bliznach pooparzeniowych; działamy na niego laserem bromkowo-miedziowym, laserem o długości fali 532 nm, laserem Q-swich lub mocnym pilingiem – blizna odbarwiona, biała. Najtrudniejsza do usunięcia, skuteczność klasycznych zabiegów jest na poziomie 10-30%. W takich odbarwionych bliznach jest bardzo mało melaniny. Leczenie polega na tym, żeby te nieliczne melanocyty, które pozostały, zmusić do działania. Można zastosować w tym celu laser frakcyjny. Jeśli 2-3 miesiące po 1-2 zabiegach nie będzie żadnej zmiany to nie ma sensu robić więcej ich wykonywać. Jeśli więc nie widać po tych pierwszych 1-2 zabiegach efektów, a ktoś proponuje nam zrobienie dziesięciu kolejnych to jest to albo brak wiedzy albo naciągactwo. Najskuteczniejszy na odbarwienia jest laser ekscymerowy, który emituje falę o długości UV. Problem w tym, że o ile mi wiadomo żaden gabinet medycyny estetycznej w Polsce takiego lasera nie posiada. To jest bardzo drogi sprzęt, o małym zakresie stosowania, więc z biznesowego punktu widzenia jego zakup jest kompletnie nieopłacalny. Można szukać lasera ekscymerowego w poradniach bielactwa (np. w Lublinie), szpitalach specjalistycznych, instytutach naukowych. – kolor czerwony to po prostu młoda, dobrze ukrwiona tkanka. Zazwyczaj nie ma potrzeby oddziaływania, chyba, że gojenie się przedłuża, to można zastosować laser naczyniowy (np. bromkowo-miedziowy, lub 532 nm). Powiązane artykuły
2dVGL.
