Depresja u dzieci jest faktem. W okresie dojrzewania dziecko ma prawo mieć lepsze i gorsze dni. Jeżeli jednak niepokojące objawy utrzymują się bez wyraźnego powodu albo nasilają może to oznaczać, że nasze dziecko ma depresję. Trzeba wówczas szukać pomocy u psychologa klinicznego lub przynajmniej zatrudnionego w placówce służby zdrowia, albo u psychiatry dziecięcego, który zajmuje się też młodzieżą - nie trzeba mieć skierowania. Depresja u dzieci wymaga konfultacji ze specjalistą. Psycholog nie przepisze leków, ale udzieli pierwszego wsparcia i oceni stopień nasilenia objawów. Będzie też doradcą młodego człowieka chorego na depresję i jego rodziny. Gdy nastolatek ma myśli samobójcze albo próbował odebrać sobie życie, od razu potrzebny jest psychiatra dziecięcy. Psychiatra rozpoznaje depresję na podstawie zebrania szczegółowego wywiadu podczas rozmów z dzieckiem i rodzicami. Interesują go nie tylko objawy i okoliczności ich wystąpienia, ale też przebyte choroby oraz rozmaite fakty z życia pacjenta i rodziny. Psychiatra zajmujący się młodzieżą musi być jak detektyw. Zawsze brać pod uwagę, że w rodzinie dzieje się coś, o czym dziecko nie chce powiedzieć i co ukrywają rodzice. Może to być przemoc, wykorzystanie (również seksualne), obciążenia genetyczne, alkoholizm któregoś z członków rodziny. Poza rozmową ważne są testy psychologiczne, które pacjent dostaje do rozwiązania. Potrzebna jest również konsultacja psychologa, opinia szkoły, czasem też lekarza innej specjalności. Ważne, by wykluczyć choroby somatyczne, które mogą być przyczyną objawów depresyjnych, np. niedoczynność tarczycy. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że to, co dzieje się z dorastającym człowiekiem, ma wpływ na jego przyszłość. Badania wykazują, że osoby, które chorowały na depresję, wcześniej wchodzą w nieprzemyślane związki, rodzą dzieci, rozwodzą się, wpadają w nałogi. Często epizod młodzieńczej depresji mija bez śladu. Czasami jednak choroba potrafi powrócić w dorosłym życiu. Depresja u dzieci: diagnoza i sposoby leczenia Gdy lekarz stwierdzi depresję, zaczyna się praca z pacjentem i rodzicami. Zwykle pomaga psychoterapia. W lekkich przypadkach może wystarczyć kilka sesji wspierających, innym razem trzeba przychodzić na terapię kilka lat. Psychiatra (psycholog) ma do dyspozycji różne metody terapeutyczne. Terapia poznawcza. Jej celem jest analiza oraz modyfikowanie błędnych skojarzeń i niewłaściwych torów myślenia. Chory musi wyrobić w sobie inny sposób postrzegania i analizy świata. Terapia grupowa. Ma poprawić stosunki nastolatka z rówieśnikami, nauczyć zdolności komunikowania się i tworzenia relacji. Terapia rodzinna. Jest potrzebna, gdy przyczyna choroby tkwi w dysfunkcji rodziny. To często dla rodziców niełatwe wyzwanie. Muszą odkryć swoje emocje, otwarcie mówić o trudnych sprawach, zrozumieć swoje błędy. Uwierzyć, że dziecko jest naprawdę chore, dlatego tak się zachowuje, i je w tej chorobie wesprzeć. Jak? Pomagając mu w codziennych czynnościach i zachęcając do leczenia. Rady typu „weź się w garść” przynoszą odwrotny skutek, wpędzając w większe poczucie winy. Farmakoterapia. Leki przeciwdepresyjne zapisuje się tylko wtedy, gdy jest to konieczne, młody pacjent ma silne lęki, myśli samobójcze czy duże nasilenie objawów depresyjnych, indywidualnie dostosowując lek i dawkę. Trzeba przy tym zachować niezwykłą ostrożność. Środki przeciwdepresyjne najpierw powodują wzrost aktywności, potem łagodzą lęki i poprawiają nastrój. Może to być niebezpieczne, bo zanim dojdzie do równowagi emocjonalnej, młody człowiek dostaje napędu, który może go pchać w stronę samobójstwa. Lek powinien być zawsze podawany przez rodziców i chroniony przed dzieckiem, które – głównie na początku kuracji – musi być pod czujną opieką rodziny. W ciężkich przypadkach konieczny jest pobyt w szpitalu. Zobacz: Terapia poznawczo-behawioralna: założenia, techniki, zastosowanie miesięcznik "Zdrowie"
Moje dziecko ma depresję? O roli ojca w życiu dziecka. Pomoc bez wychodzenia z domu. Jak wspierać osobę w trudnej sytuacji? Co czytać? Cały ten stres.
Uruchamiamy portal zawierający najciekawsze nowinki medyczne oraz z dziedzin pokrewnych. Naszym celem jest dotarcie do kilkudziesięciu tysięcy lekarzy i polskich farmaceutów. Obserwuj nas Szukaj według kategorii E-zdrowie Innowacje Kadry Kardiologia Konferencje Leki Medycyna Pacjent Prawo System Kontakt Polityka Prywatności © 2022 JNews - Premium WordPress news & magazine theme by Jegtheme.
Czy moje dziecko ma depresję? Niepokojące objawy depresji u Twojego dziecka. Depresja jest chorobą wpływającą negatywnie na funkcjonowanie i wiąże się ze zmianą sposobu postrzegania siebie i otaczającego świata, posiadanych relacji społecznych, emocji, czemu nierzadko towarzyszą trudności związane z funkcjami poznawczymi takimi
Witam serdecznie! Depresja u dzieci objawia się nieco inaczej niż stany depresyjne u osób dorosłych, dlatego bardzo trudno ją rozpoznać. Objawy depresyjne u dzieci są niespecyficzne, mogą się ukrywać pod „maską” innych dolegliwości, np. bólów brzucha, biegunek, nudności, zawrotów głowy. Dzieci cierpiące na depresję mogą być płaczliwe, wycofane, lękliwe, z niską samooceną. Mogą przejawiać problemy w nauce, nie chcieć chodzić do szkoły, unikać kontaktów z rówieśnikami. U niektórych pojawiają się problemy z apetytem, zaburzenia snu, autoagresja, samookaleczanie się, a nawet myśli o śmierci i próby samobójcze, dlatego przedłużających się stanów apatii, smutku, przygnębiania i pesymizmu u dzieci nie wolno bagatelizować. Czasami dzieci z depresją nie dbają o swój wygląd, ubiór i higienę, na niczym im nie zależy, najchętniej siedziałyby samotne w swoim pokoju, nikomu nie komunikując swoich potrzeb, zamiarów ani planów. Bardzo często rodzice błędnie interpretują depresję u dziecka jako przejaw złej woli szkraba, symptom lenistwa i braku motywacji do nauki. Bardzo dobrze, że Pani syn został szybko zdiagnozowany. Czy depresja jest uleczalna? Tak, depresję można skutecznie leczyć, chociaż zaburzenia nastroju wykazują tendencję do nawracania, np. w momentach stresowych, wtedy, gdy dziecko czuje się przeciążone. Poza tym, depresja depresji nie równa, gdyż wyróżnia się różne rodzaje depresji – depresję reaktywną, która pojawia się pod wpływem traumatycznych przeżyć (śmierci kogoś bliskiego, rozwodu rodziców itp.) czy depresję endogenną, która powstaje wskutek zaburzeń pracy mózgu. Taką depresję najczęściej leczy się farmakologicznie, podając leki antydepresyjne. Proszę jednak pamiętać, że antydepresanty to nie jedyny sposób leczenia depresji. Pomocą służy także psychoterapia. Kiedy dziecko choruje na depresję, nieocenione jest także wsparcie rodziców i wychowawców. Warto porozmawiać z dzieckiem na temat jego samopoczucia, wykazać zainteresowanie jego problemami, zachęcić do zwierzeń, pokazać, że może na nas polegać. Nie wolno obwiniać dziecka za niepowodzenia szkolne, czynić mu pretensji i zarzutów, bo ono i tak odczuwa poczucie winy. Lepiej wspólnie zastanowić się nad sposobem rozwiązania problemów dziecka. Czasami warto porozmawiać na temat kłopotów dziecka z pedagogiem szkolnym bądź nauczycielem, by zwrócić uwagę, że dziecko potrzebuje wsparcia i pomocy oraz zachęty do nauki. Więcej na temat depresji u dzieci można przeczytać pod poniższymi linkami: Pozdrawiam i życzę powodzenia!
Obawiasz się, że Twoje dziecko może mieć depresję? Przeczytaj koniecznie! Okres dojrzewania to w życiu młodego człowieka niezwykle trudny czas. Zmiany zachodzące w ciele i psychice, zawieszenie między już-nie-dzieciństwem a jeszcze-nie-dorosłością, poczucie niezrozumienia to tylko wybrane czynniki stojące za nastoletnim buntem. Buntem, za który często brana jest
Przejawy depresji w okresie dzieciństwa i młodości są często niedojrzałe, niecharakterystyczne, przypominają przejawy innych stanów i zaburzeń, a ich rozpoznanie wymaga niekiedy znacznego wysiłku. Diagnoza depresji u dziecka może być trudna, ze względu na podobieństwo objawów zarówno do zachowań i emocji towarzyszących okresowi dojrzewania, jak i innych zaburzeń takich, jak ADHD czy zaburzeń odżywiania. Obecnie wiadomo już, że zarówno dzieci spokojne, wycofane, jak i drażliwe, kierowane do specjalistów w związku ze „złym zachowaniem”, mogą cierpieć z powodu depresji. U jednych i u drugich mogą wystąpić zaburzenia, których następstwem są liczne negatywne skutki: pogorszenie przystosowania społecznego (brak kontaktu z rówieśnikami), trudności w nauce, niekiedy zwiększone ryzyko samobójstwa, zwiększone ryzyko depresji w przyszłości. Występowanie depresji u dzieci i młodzieży Na kliniczną depresję cierpi 1% dzieci przedszkolnych powyżej 2-, 3-go roku życia, 2% w grupie dzieci 6-12 lat oraz do 20% w grupie młodzieńczej. Charakterystyczną cechą depresji okresu dzieciństwa i dojrzewania jest wysoki współczynnik współzachorowalności. Najczęściej z depresją współwystępują zaburzenia lękowe. 30-70% dzieci z depresją spełnia równocześnie kryteria diagnostyczne zaburzeń lękowych. U młodszych dzieci z depresją myśli samobójcze rzadziej przeradzają się w konkretne plany i próby ich realizacji, natomiast u młodzieży ryzyko podjęcia próby samobójczej jest bardzo duże. Objawy Podobnie jak u dorosłych, objawami depresji u dzieci są: smutek ograniczenie lub rezygnacja z zainteresowań i aktywności, które dotychczas sprawiały radość (anhedonia) zmiany w zakresie aktywności psychoruchowej – spowolnienie lub pobudzenie poczucie braku nadziei i sensu życia niskie poczucie własnej wartości nadmierne poczucie winy poczucie bezradności nawracające myśli o śmierci i samobójstwie spadek energii nadmierna męczliwość zaburzenia koncentracji uwagi wzrost lub spadek apetytu zmiana wzorca snu (utrzymujące się przez pewien czas wyraźne trudności z zasypianiem lub wczesne wybudzanie). W okresie dojrzewania liczba przypadków zaburzeń depresyjnych wyraźnie wzrasta osiągając poziom porównywalny z zachorowalnością u dorosłych. Dla depresji w tej grupie wiekowej charakterystyczny jest nastrój rozdrażnienia oraz złość. Często pojawia się wycofanie społeczne, zmiany apetytu (zmniejszenie lub zwiększenie), wahania rytmu dobowego, utrata zainteresowania zajęciami, które wcześniej sprawiały przyjemność, jak sport czy spotkania z rówieśnikami. Przyczyną wystąpienia klinicznej nie jest jakiś pojedynczy czynnik biologiczny czy jedno zewnętrzne zdarzenie. Z pewnością należy brać pod uwagę procesy biochemiczne zachodzące w mózgu, czynniki genetyczne czy wpływ środowiska zewnętrznego. Na rozwój depresji może mieć wpływ również: nadużywanie alkoholu lub innych substancji psychoaktywnych przez członków rodziny, przemoc w rodzinie, przewlekła choroba któregoś z rodziców, innego członka rodziny lub samego dziecka, utrata ukochanej bliskiej osoby spowodowana śmiercią lub np. rozwodem rodziców, sytuacje psychicznego, fizycznego lub seksualnego wykorzystywania przez opiekunów, przewlekły konflikt małżeński rodziców, zaniedbanie, brak zainteresowania, wrogość i emocjonalne odrzucenie, nadmierne kontrolowanie przez rodziców, obarczanie dziecka zbyt dużą, przerastającą jego możliwości odpowiedzialnością, trudna sytuacja materialna oraz społeczna izolacja rodziny. Leczenie depresji u dzieci i młodzieży, podobnie jak w przypadku dorosłych, jest połączeniem psychoterapii z farmakologią. Stosuje się także terapię domową, polegającą na działaniach rodziców, mających na celu wspieranie dziecka i odpowiednią opiekę nad nim. Uwaga! Jeśli dziecko wypowiada myśli na temat braku sensu życia, interesuje się umieraniem, twierdzi, że chciałby zasnąć i więcej się nie obudzić, szuka informacji na temat leków, trucizn, ujawnia choćby niewielkie zamiary popełnienia samobójstwa, to istnieje poważne ryzyko podjęcia przez nie próby samobójczej. W takiej sytuacji kontakt ze specjalistą powinien być natychmiastowy. Może się okazać, że konieczna będzie hospitalizacja dziecka.
Nadchodzi, zbliża się, wrzesień Nieodmiennie co roku spadek nastroju..No nie przygnębia mnie tak nawet nowy rok i urodziny. Potem październik i listopad i bóle głowy, migreny..wieje, zimno i ciemno.Strona główna Zdrowie Psychiatria DEPRESJA u dzieci i nastolatków Około jedna trzecia nastolatków w Polsce ma objawy depresji. Z tego jeden na stu ma myśli samobójcze. Umieć z tym sobie radzić powinny zarówno same dzieci i tu potrzeba samoświadomości, jak i rodzice, których sposób i metoda na wychowanie mogą w bardzo różny sposób wpływać na psychikę pociech. Około jedna trzecia nastolatków w Polsce ma objawy depresji. Spis treściObjawy młodzieńczej depresjiŻycie przerasta dziecko - przyczyna młodzieńczej depresjiDepresja nie omija dobrych domówMłodzieńcza depresja to wołanie o pomocJak uniknąć tragedii?Diagnoza i co dalej? Depresja u dzieci i nastolatków jest tak samo poważnym problem, jak wśród dorosłych. Niestety, rodzice często nie zdają sobie sprawy, że agresja, chwiejność nastrojów, lenistwo dziecka to nie skutek młodzieńczego buntu, ale objawy depresji, poważnej choroby, która niszczy organizm i może doprowadzić do dramatu. Objawy młodzieńczej depresji Do niedawna utrzymywano, że rozwój poznawczy dziecka jest niewystarczający, żeby mogła rozwinąć się depresja. A zespół depresyjny nie może ujawnić się przed zakończeniem okresu dojrzewania. Dziś psychiatrzy nie mają wątpliwości, że depresja dotyka też dzieci i młodzież, tylko objawia się w inny sposób niż u osób dorosłych. Często bardzo odległy od potocznego rozumienia tej choroby. Z depresją kojarzy się smutek, przygnębienie, apatia. Tymczasem u młodzieży objawy te mogą występować w niewielkim nasileniu albo wcale. Często na pierwszy plan wysuwa się arogancja, agresja czy abnegacja – zachowania, które mylimy z „oczywistym” w tym wieku buntem wobec otaczającego świata. Czasem choroba ukrywa się pod maską dolegliwości fizycznych, jak bóle głowy czy brzucha. Cierpienie, jakie jej towarzyszy, odbiera nastolatkom nadzieję i sens życia, nierzadko pcha do samobójstwa. Wielu tragediom można by zapobiec, gdybyśmy poświęcali dzieciom więcej uwagi. Poznajmy ich oczekiwania, kłopoty, marzenia. Bo sprawy, które nam wydają się nieważne, dla dziecka mogą być problemem. Życie przerasta dziecko - przyczyna młodzieńczej depresji Aby zrozumieć istotę młodzieńczej depresji, trzeba uświadomić sobie, czym właściwie jest dla nastolatka okres przechodzenia z dzieciństwa w dorosłe życie. Niby wszyscy wiemy, że to czas bardzo trudny, ale chyba nie do końca zdajemy sobie sprawę, na czym ta trudność polega. Już sama burza hormonalna wynikająca z fizjologicznych przemian w organizmie prowadzi do rozchwiania emocjonalnego i potrafi dać się nastolatkowi we znaki. Trudno bowiem zapanować nad własną psychiką, gdy człowiekiem targają silne i na dodatek skrajne emocje. Nie mniej trudna staje się konfrontacja młodego człowieka z rzeczywistością. Kilkunastolatek zaczyna dostrzegać konflikty w rodzinie, a także biedę, przemoc, zakłamanie, kumoterstwo, niesprawiedliwość, które rządzą światem dorosłych. Z jednej strony się przeciw temu buntuje, z drugiej – odczuwa strach i beznadzieję. Dorastający człowiek zastanawia się, jak w przyszłości będzie wyglądało jego życie. Osoby z rodzin gorzej sytuowanych nie widzą dla siebie perspektyw, martwią się o swój status społeczny. Do tego dochodzą wymagania w szkole, rozbieżność między wygórowanymi oczekiwaniami zbyt ambitnych rodziców a możliwościami dziecka. Jeśli dziecko jest pilne, ale oceny ma przeciętne, a rodzice domagają się szóstek, wtedy powstaje napięcie, które może zaszkodzić psychice. Tak samo ciągłe krytykowanie ucznia w szkole może prowadzić do zaburzeń depresyjnych. Nastolatek musi odnaleźć się w grupie społecznej, gdzie liczy się dosłownie wszystko: status rodziców, modne ubranie i drogie gadżety, uroda, pieniądze, sprawność fizyczna, wakacje w tropikach. Czasem wystarczy, że koledzy wyśmieją wygląd, by wpaść w czarną dziurę. Wiele młodych ludzi po zmianie szkoły czy przeprowadzce przeżywa przez długi czas zaburzenia przybierające postać stanu depresyjnego. Trudno udźwignąć taki ciężar, gdy ma się zaledwie kilkanaście lat, niestabilny system nerwowy i nieduże doświadczenie życiowe. Nie wszystkim nastolatkom starcza odporności psychicznej, żeby uporać się z problemami, które je przerastają. W dodatku pozostają z kłopotami same. Rodzice, pochłonięci robieniem kariery i zarabianiem pieniędzy, nie mają dla dzieci czasu. Nauczyciele nie chcą słuchać. Młodzież nie skarży się i nie szuka pomocy, bo uważa, że i tak nie da się nic zrobić, albo nie wie, gdzie można ją znaleźć. Boi się niezrozumienia czy wyśmiania. Ile razy młody człowiek słyszał od rodziców: „W dorosłym życiu dopiero będziesz mieć kłopoty”. Chorują nawet 6-latki U ok. 2 proc. dzieci depresja rozwija się przed okresem dojrzewania, a ok. 30 proc. z tej grupy cierpi w dorosłym życiu na depresję endogenną. Przebieg choroby u dzieci do 14. roku życia jest inny niż u starszych, osiągających dorosłość. To wynik niedojrzałej jeszcze psychiki dziecka. Rozpoznanie utrudniają cechy typowe dla danego wieku. Maluchy są kapryśne, hałaśliwe, czasem agresywne, nadmiernie aktywne, mają problem z koncentracją (depresja może być mylona przez opiekunów z ADHD), rzadko okazują smutek. Dziecko ma kłopoty z zasypianiem lub stałą potrzebę snu, nie przybiera na wadze zgodnie z normami. Odmawia pójścia do szkoły, zaczyna się gorzej uczyć, obwinia się o różne rzeczy. Z otwartego robi się nieśmiałe, ze spokojnego – pobudzone. Depresję u dzieci w wieku 6–12 lat mogą charakteryzować dolegliwości fizyczne: ból brzucha, głowy, biegunki, zaparcia, brak apetytu, moczenie nocne. Jeśli zauważysz u dziecka „dziwne” objawy, skonsultuj się z psychologiem lub psychiatrą. Depresja nie omija dobrych domów Wykształceni, „porządni” rodzice często myślą: jesteśmy przykładną rodziną, nie kłócimy się, dziecko dobrze się uczy, więc nie ma prawa mieć depresji. Tymczasem badania pokazują, że czasami nie potrzeba traumatycznego przeżycia czy przewlekłego stresu, by rozwinęła się choroba. Niektórych nastolatków przerasta sam okres dojrzewania i związane z nim zmiany zachodzące w organizmie. Większą podatność mają młodzi ludzie z poczuciem niskiej wartości, którzy o wszystko się obwiniają, albo mający trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych. Bardziej zagrożone są osoby pragnące, by wszyscy je akceptowali, przewrażliwione i genetycznie obciążone chorobą. Ale nie ma reguły – wciąż nie wiadomo, dlaczego jedni chorują, a inni wiele stanów, które można określić jako depresję, a i przebieg choroby może być rozmaity. Wśród młodzieży przeważają depresje egzogenne, czyli powstałe na skutek czynnika zewnętrznego. Może to być stres związany z niepowodzeniami w szkole, rozwodem rodziców, nieszczęśliwą miłością. Depresje endogenne są związane z wrodzonymi czynnikami biologicznymi i mają zwykle podłoże genetyczne. Wtedy choroba pojawia się bez wyraźnego powodu. Nie bójmy się psychiatry To przecież taki sam lekarz jak każdy inny. Jeśli zaobserwujecie w zachowaniu dziecka niepokojące objawy, nie czekajcie, aż same miną, tylko jak najszybciej zasięgnijcie jego opinii. Najlepiej, żeby pracował z dziećmi i młodzieżą. Będzie wiedział, jak nawiązać kontakt z młodym pacjentem. Jeśli okaże się, że to nie jest depresja, nauczy dziecko, jak radzić sobie ze stresem. Młody człowiek z depresją gdzieś w głębi siebie oczekuje pomocy, bo cierpi, tylko o tym nie mówi. Dotarcie do niego wymaga nieraz dużo czasu, niejednokrotnie bywa trudne również dla lekarza. Najważniejszy jest czas, który poświęcamy dzieciom, jego nie da się niczym zastąpić. Pamiętajmy, że nastolatek bardzo potrzebuje akceptacji i wsparcia. Młodzieńcza depresja to wołanie o pomoc Objawy depresji u młodzieży występują w indywidualnych konfiguracjach i w różnym natężeniu, podobnie jak u dorosłych. Często jednak depresyjne zachowania u nastolatków nie spełniają wszystkich kryteriów dorosłej depresji, a sama choroba ma nietypowy przebieg. Różnica zasadnicza polega na tym, że przygnębienie i smutek mogą być niewidoczne na twarzy młodego człowieka. Pojawia się postawa opozycyjno-buntownicza: arogancja i drażliwość, impulsywność w kontaktach w domu, w szkole, wszędzie. Dorastający człowiek zna ogólnie przyjęte normy społeczne, że np. nie należy upijać się do nieprzytomności, ale je łamie. Nadużywa alkoholu, eksperymentuje z narkotykami, uprawia przypadkowy seks, uderzając w siebie (autoagresja). Innym razem prowokuje bójki. Z jednej strony chce w ten sposób zapełnić odczuwaną pustkę, z drugiej – zaimponować rówieśnikom, zwrócić na siebie uwagę, wykrzyczeć: „Mamo, jestem!”.Jednym z objawów choroby jest też pogorszenie zdolności intelektualnych. Gorsze stopnie, wagarowanie, odmówienie chodzenia do szkoły. Młody człowiek nie dba o wygląd, rozdaje kiedyś ważne dla siebie rzeczy, traci zainteresowania. Nagle przestaje czerpać radość z tego, co sprawiało mu przyjemność – zarzuca uprawianie sportu, czytanie książek, oglądanie telewizji, spotykanie się z przyjaciółmi. Jest zamknięty albo nadmiernie pobudzony. Czasem obserwuje się zmianę apetytu (brak łaknienia lub objadanie się) albo kłopoty ze snem (częściej to nadmierna senność i problem z porannym wstawaniem), a także dolegliwości fizyczne (bóle brzucha, głowy, kręgosłupa, żołądka). Dziecko zaczyna obsesyjnie interesować się tematyką śmieci – czyta na jej temat książki, mówi o swojej śmierci. Czasem ucieka z domu. To mogą być sygnały choroby. Depresja młodzieńcza to bardzo obszerny „worek”. Wśród młodzieży starszej może przybrać postać charakterystyczną dla osób dorosłych. Wtedy zamiast zachowań agresywnych i rozchwiania emocjonalnego dominuje apatia. Depresja, jakkolwiek by się objawiała, zawsze wiąże się z egzystencjalnym bólem. Statystyki grzmią! Co 5. nastolatek przejawia zaburzenia psychiczne. Do 15. roku życia są to głównie zaburzenia lękowe i zachowania typowe dla depresji młodzieńczej, natomiast ok. 18. roku życia – epizody dużej i potwierdzają związek ze stanami depresyjnymi liczby dotyczące samobójstw. W przedziale do lat 14 samobójstwo jest na 14. miejscu wśród przyczyn śmierci, a już na 3. u osób 15–24-letnich. Motywy to najczęściej śmierć osoby bliskiej (44 proc.), stres szkolny i nieszczęśliwa miłość (43 proc.), konflikty z rodzicami (37 proc.). Jak uniknąć tragedii? Najważniejsze dla stabilnej psychiki dziecka są związki z najbliższymi budowane już od urodzenia. Poczucie bliskości i wsparcia w rodzinie daje większe szanse na to, że młody człowiek nie polegnie pod ciężarem problemów. Trzeba interesować się sprawami dziecka, pamiętając, że każdy ma prawo do podejmowania wyborów i popełniania błędów. Nie krytykuj bez przerwy, nie stawiaj za wysoko poprzeczki, bo nastolatek nie wytrzyma takiej presji. Ważne, by codziennie znaleźć czas na rozmowę. Nie unikaj trudnych tematów, nie odkładaj ich na później. Dziecko ma prawo do własnego zdania, a naszym obowiązkiem jest wysłuchać je i zrozumieć. Gdy brakuje dialogu, oddala się od bliskich. Wiadomość, że dziecko ma depresję, jest dla rodziców szokiem. Ale jeżeli uważnie się patrzy, zwykle można dostrzec symptomy choroby. Zaniepokoić powinna każda zmiana zachowania. Niepokojącym sygnałem jest zawsze wypadnięcie z pełnionej roli społecznej. Zaniedbywanie obowiązków, rezygnowanie z życia towarzyskiego. Warto zainteresować się, co dziecko robi w internecie. Jeśli uczestniczy w forach poświęconych samotności czy próbom samobójczym, może to świadczyć o tym, że nie czuje się dobrze w rodzinie, szkole, że ma problem, z którym nie potrafi sobie poradzić. Osoby myślące o samobójstwie czasami nagle zaczynają ubierać się na czarno. Ale nie znaczy to, że każdy młody człowiek, który chodzi w czarnym, chce skończyć z życiem. Częściej jest to np. zafascynowanie zespołem muzycznym albo moda. Rodzice, którzy znają swoje dziecko, potrafią to odróżnić. Diagnoza i co dalej? Gdy lekarz stwierdzi depresję, zaczyna się praca z pacjentem i rodzicami. Zwykle pomaga psychoterapia. W lekkich przypadkach może wystarczyć kilka sesji wspierających, innym razem trzeba przychodzić na terapię kilka lat. Psychiatra (psycholog) ma do dyspozycji różne metody terapeutyczne. Terapia poznawcza Jej celem jest analiza oraz modyfikowanie błędnych skojarzeń i niewłaściwych torów myślenia. Chory musi wyrobić w sobie inny sposób postrzegania i analizy świata. Terapia grupowa Ma poprawić stosunki nastolatka z rówieśnikami, nauczyć zdolności komunikowania się i tworzenia relacji. Terapia rodzinna Jest potrzebna, gdy przyczyna choroby tkwi w dysfunkcji rodziny. To często dla rodziców niełatwe wyzwanie. Muszą odkryć swoje emocje, otwarcie mówić o trudnych sprawach, zrozumieć swoje błędy. Uwierzyć, że dziecko jest naprawdę chore, dlatego tak się zachowuje, i je w tej chorobie wesprzeć. Jak? Pomagając mu w codziennych czynnościach i zachęcając do leczenia. Rady typu „weź się w garść” przynoszą odwrotny skutek, wpędzając w większe poczucie winy. Farmakoterapia Leki przeciwdepresyjne zapisuje się tylko wtedy, gdy jest to konieczne, młody pacjent ma silne lęki, myśli samobójcze lub duże nasilenie objawów depresyjnych, indywidualnie dostosowując lek i dawkę. Trzeba przy tym zachować niezwykłą ostrożność. Środki przeciwdepresyjne najpierw powodują wzrost aktywności, potem łagodzą lęki i poprawiają nastrój. Może to być niebezpieczne, bo zanim dojdzie do równowagi emocjonalnej, młody człowiek dostaje napędu, który może go pchać w stronę samobójstwa. Lek powinien być zawsze podawany przez rodziców i chroniony przed dzieckiem, które – głównie na początku kuracji – musi być pod czujną opieką rodziny. W ciężkich przypadkach konieczny jest pobyt w szpitalu. miesięcznik "Zdrowie" Magdalena Moraszczyk - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie" | Konsultacja: lek. med. Elżbieta Lipińska, Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego Warszawski Uniwersytet Medyczny Rozwiąż test o zdrowiu Więcej z działu Psychiatria Nie daj się depresji. Urodź dziecko, weź prysznic, zmień wyraz twarzy! Żegnajcie leki, psychiatrzy i psychoterapeuci! Oto powstała publikacja, która raz na zawsze rozprawia się z mitami na temat tego, jak leczyć depresję. Żadne tam diagnozy, farmakoterapia, żadne wycieczki do specjalistów. Ot, trochę ruchu, trochę winka, jedno Rusza XVI edycja ogólnopolskiej kampanii społeczno-edukacyjnej Forum Przeciw Depresji. Podobnie jak w poprzednim roku tematem przewodnim będzie prewencja kryzysów u dzieci i młodzieży. Dzieci potrzebują wsparcia rodziców oraz opiekunów, zwłaszcza w momentach, kiedy przychodzą pierwsze problemy i kryzysy. Nie powinny wtedy zostawać z nimi same. Dziecko czy nastolatek nie ma jeszcze narzędzi potrzebnych do radzenia sobie w trudnych chwilach, potrzebuje czasu, aby je zdobyć. To my, dorośli, powinniśmy pełnić tę rolę, być stabilnym wsparciem i empatycznym słuchaczem, który przeprowadzi dziecko przez trudny okres dorastania. Dlatego już w pierwszym półroczu 2022 roku w ramach kampanii odbędzie się 8 bezpłatnych szkoleń online dla nauczycieli (5 szkoleń) oraz rodziców (3 szkolenia), a także dzień otwarty dla rodziców i wszystkich zainteresowanych z wykładami ekspertów z dziedziny psychologii dziecięcej wraz z bezpłatnymi konsultacjami telefonicznymi z lekarzem psychiatrą oraz dyżury telefoniczne specjalistów z Polskiego Towarzystwa Psychologicznego. Kryzysy w obszarze zdrowia psychicznego wśród dzieci i młodzieży zdarzają się coraz częściej. Szacuje się, że stany i zaburzenia depresyjne występują u ok. 2% dzieci i aż u ok. 20% młodzieży. Statystyki rosną, bo to wciąż bardzo trudny temat zwłaszcza dla rodziców, którzy często nie potrafią sobie z nimi poradzić, nie zauważają ich, bądź je bagatelizują, usprawiedliwiając objawy depresji dorastaniem, młodzieńczym buntem czy introwertycznym charakterem dziecka. Brak zrozumienia, odpowiedniego wsparcia, a często opieki psychologicznej w dzieciństwie i okresie dojrzewania wpływają nie tylko na bieżące funkcjonowanie dzieci, ale mogą skutkować w przyszłości dużymi problemami, utrudniając choćby budowanie relacji międzyludzkich czy poczucia własnej wartości. To dlatego tak ważne jest, by w porę dostrzec objawy depresji i zacząć im przeciwdziałać [1]. ?Samo już dojrzewanie to dla nastolatków czas niezwykle trudny i pełen napięć. Objawy depresyjne, niezmiernie łatwo przypisać wówczas młodzieńczej burzy hormonów. Ponadto pandemia postawiła nas wszystkich w sytuacji, na którą nie mamy wpływu. Utrzymanie stabilności emocjonalnej w tym wyczerpującym czasie jest nie lada wyzwaniem nawet dla dorosłych, a trzeba pamiętać, że każdego dnia mierzą się z nim również dzieci i młodzież. Lęk i poczucie zagrożenia mogą wyzwalać depresję ? tak u starszych, jak i młodszych. Z tego względu tak ważna jest świadomość choroby i czujność na wysyłane przez nią sygnały. Niektóre objawy depresji u dzieci i młodzieży mogą być takie same jak u dorosłych, ale nie zawsze. Młody człowiek posługując się inną wrażliwością operuje często innymi emocjami, a w dodatku każdy człowiek jest inny i dlatego niezwykle istotna jest umiejętność dostrzegania nawet najmniejszych zmian w zachowaniu dzieci. Miejmy świadomość, że one w ten sposób wołają o pomoc. Trudność polega na tym, żeby zareagować w odpowiednim momencie i aby zrobić to w taki sposób, aby zapobiec potencjalnym tragediom i postępowi choroby? ? wyjaśnia Małgorzata Łuba, psycholożka, trenerka, certyfikowana suicydolożka. ? Depresję da się z powodzeniem leczyć. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie objawów i właściwe zrozumienie oraz postępowanie w przypadku tej choroby? ? dodaje Małgorzata Łuba. Pandemia COVID-19 i jej społeczne konsekwencje, jak choćby długotrwałe poczucie zagrożenia czy izolacja to czynniki sprzyjające rozwojowi depresji wśród dzieci i młodzieży. Zdalne nauczanie niestety również przysłużyło się do budowania społecznych barier i ograniczeń interpersonalnych. To wszystko spowodowało, że rodzice i opiekunowie oraz nauczyciele powinni jeszcze uważniej niż zazwyczaj obserwować dzieci. ?Pandemia sama w sobie nasiliła bardzo dużo objawów i kryzysów wśród dzieci i młodzieży. Wywołała moment mobilizacji, ale też dała możliwość ukrywania, kamuflowania swoich problemów. W czasie kiedy nauka była zdalna, uczniowie nie chodzili do szkół, nie spotykali się w tak zwanym realu, nie musieli mierzyć się ze stresem, z ocenianiem, z krytyką w szkole. Po powrocie do szkół ? na przełomie maja i czerwca ubiegłego roku, oraz po wakacjach ? we wrześniu i październiku zanotowano wzrost liczby prób samobójczych wśród młodzieży. Jest to niezwykle alarmujące, świadczy o ogromnej samotności tych młodych ludzi wobec problemów, z którymi się mierzą i prób ich udźwignięcia; problemów, które są niezauważane, bądź bagatelizowane przez najbliższe otoczenie ? mówi Lucyna Kicińska, pedagog, suicydolożka, terapeutka narracyjna i koordynatorka strefy pomocy platformy >>Życie warte jest rozmowy<<. ? Zachęcam i apeluję do rodziców ? bądźcie czujni i rozmawiajcie ze swoimi dziećmi. Uwaga i czas to najcenniejsze dary, które możecie im ofiarować? ? podkreśla Lucyna Kicińska. Ze statystyk Komendy Głównej Policji wynika, że w 2021 roku wzrosła liczba prób samobójczych i samobójstw dzieci i nastolatków do 18. roku życia. W 2021 roku 1496 dzieci i nastolatków poniżej 18. roku życia podjęło próbę samobójczą, aż 127 z tych prób zakończyło się śmiercią. W stosunku do 2020 roku jest to wzrost odpowiednio o 77% zachowań samobójczych oraz o 19% śmierci samobójczych. W ubiegłym roku aż 127 dzieci i nastolatków odebrało sobie życie. Rok wcześniej w wyniku samobójstwa zmarło 107 osób poniżej 18. roku życia. W 2021 roku dzieci podejmowały też więcej prób samobójczych. W 2020 policja zanotowała 305 prób chłopców, a w ubiegłym roku ? aż 410. Dużo gorsza jest sytuacja w przypadku dziewcząt. Z policyjnych statystyk wynika, że aż 1086 dziewcząt podjęło w 2021 roku próbę samobójczą. Ta liczba wzrosła dramatycznie, bo o ponad sto procent, w porównaniu do 2020 roku ? wtedy policja odnotowała 538 prób samobójczych dziewczynek [2]. ?Dane policyjne to jednak tylko część zjawisk określanych mianem zachowań samobójczych, gdyż nie wszystkie są formalnie ujęte w statystykach. W rzeczywistości prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży jest zdecydowanie więcej, ale nie są one nigdzie rejestrowane. Zgłaszane czy nie ? za każdą z nich kryje się dramatyczna ludzka historia. Skala tego zjawiska pokazuje wyraźnie jak realne jest to zagrożenie i jak ważne jest wdrożenie wszelkich możliwych działań profilaktycznych aby mu zapobiegać? – mówi Jolanta Palma, interwent kryzysowy, suicydolożka. W trosce o kondycję zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży rusza XVI edycja ogólnopolskiej kampanii społeczno-edukacyjnej Forum Przeciw Depresji. W tegorocznej odsłonie kampanii po raz kolejny kładziemy nacisk na to, aby w bardzo realny sposób dotrzeć ze wsparciem do nauczycieli oraz rodziców w postaci aktywności edukacyjnych. Jest to odpowiedź na bieżące potrzeby, wynikające z trwającej pandemii oraz przeniesienia w znacznej mierze życia zawodowego i edukacji w tryb zdalny czy hybrydowy, przez co wiele osób czuje się samotnych i przytłoczonych. ?Nastoletnia depresja. Życie w trybie online/offline ? nie pozwól dziecku wylogować się z życia to hasło, które towarzyszyło ubiegłorocznej odsłonie kampanii społeczno-edukacyjnej Forum Przeciw Depresji i pod którym realizowana będzie również tegoroczna, XVI edycja akcji. Zdecydowało o tym ogromne zainteresowanie społeczne tą problematyką, jak również przeciągająca się pandemia COVID-19, która pokazuje istotny wzrost osób, które szukają pomocy psychologa czy psychiatry. Wśród nich coraz częściej są to osoby bardzo młode. Młodzi czują się samotni i odrzuceni. Poszukują wsparcia, zrozumienia, troski i pomocy. Świat jawi im się jako wrogie miejsce. O pomoc nie proszą swoich najbliższych, bo nie chcą ich martwić i obciążać swoimi problemami. Dlatego bardzo ważna jest w takich sytuacjach dobra relacja z rodzicami lub z inną bliską osobą, która pomoże dziecku w przetrwaniu kryzysu. Brak takiej osoby może się wiązać z dużym obciążeniem ? mówi Ewa Ciepałowicz, organizatorka kampanii Forum Przeciw Depresji. ? Mamy głębokie poczucie, że w ubiegłym roku w kampanii poruszyliśmy wątki, które powinny być kontynuowane ? świadczyło o tym choćby ogromne zainteresowanie szkoleniami, które zorganizowaliśmy dla nauczycieli. Chcemy, aby w tegorocznej edycji jak najwięcej osób mogło skorzystać z pomocy, ale przede wszystkim wiedzy jak skutecznie pomagać innym ? jak rozpoznać kryzys i depresję u dziecka, jak z nim rozmawiać i jak wspierać w wyjściu z choroby. Wraz z ekspertami kontynuujemy działania na rzecz uwrażliwiania dorosłych na problem kryzysów i depresji wśród dzieci i młodzieży, dlatego gorąco zapraszamy do udziału w cyklu bezpłatnych szkoleń online dla rodziców i nauczycieli, wykładach specjalistów z zakresu psychologii dziecięcej oraz w specjalnym Dniu Otwartym Forum Przeciw Depresji? ? dodaje Ewa Ciepałowicz. Celem kampanii Forum Przeciw Depresji jest budowanie świadomości społecznej nt. depresji jako poważnej choroby, wymagającej wsparcia specjalisty oraz realna pomoc na rzecz osób chorych na depresję. Patronat merytoryczny kampanii udzieliło ? podobnie jak w ubiegłych latach ? Polskie Towarzystwo Psychiatryczne, w tym roku do grona patronów merytorycznych dołączyło Polskie Towarzystwo Suicydologiczne. Partnerami kampanii są platforma Życie Warte Jest Rozmowy, Fundacja Edukacji Społecznej, Nastoletni Azyl, IT MATTERS, To Be oraz kampania Twarze Depresji. Aktywności i działania edukacyjne online zaplanowane w ramach XVI edycji ogólnopolskiej kampanii społeczno-edukacyjnej Forum Przeciw Depresji Szkolenia dla nauczycieli i rodziców w formule online W marcu w ramach kampanii zostanie uruchomiony cykl szkoleń online dla zainteresowanych nauczycieli i rodziców z całej Polski na temat depresji wśród młodzieży. Podczas spotkań z ekspertami uczestnicy zdobędą wiedzę, która wyczuli ich na subtelne sygnały wołania dzieci o pomoc, które nie zawsze są zauważalne przez ich rodziców czy najbliższych, jak również ? w przypadku nauczycieli ? otrzymają gotowe narzędzia do tego, aby samodzielnie przeprowadzić lekcję nt. depresji dla swoich uczniów. Cykl szkoleń dla nauczycieli: – Jak rozpoznać nastoletnią depresję? – Uczeń z podejrzeniem depresji. Jak rozmawiać z rodzicem? – Uczeń w pandemii. Jak rozpoznać trudności i wspierać w szkole? – Zachowania samobójcze wśród dzieci i młodzieży ? jak przeciwdziałać w szkole. – Powrót ucznia do szkoły po hospitalizacji ze względu na depresję / próbę samobójczą. Cykl szkoleń dla rodziców: – Moje dziecko jest w kryzysie? Jak rozpoznać i skutecznie wspierać? – Jak współpracować ze szkołą na rzecz dziecka z depresją? Dzień otwarty ?Forum Przeciw Depresji? / 27 lutego 2022 r. / godz. ?Nastoletnia depresja. Życie w trybie online/offline ? nie pozwól dziecku wylogować się z życia? Celem webinaru z udziałem ekspertów z dziedziny psychologii dzieci i młodzieży jest przekazanie praktycznych informacji na temat prewencji kryzysów u dzieci, potrzeb dzieci w kryzysie emocjonalnym, skutecznych i nieskutecznych sposobów reagowania na objawy depresji, deklaracji samobójczych, autoagresji oraz skutecznych sposobów pomocy i wsparcia dzieci i młodzieży. Bezpłatne konsultacje online we współpracy ze specjalistami platformy Życie warte jest rozmowy Specjalny dyżur telefoniczny w dniach r. (20 dyżurów w godzinach 16:00-20:00) dedykowany rodzicom, nauczycielom i specjalistom pracującym z dziećmi i nastolatkami borykającymi się z kryzysem emocjonalnym, depresją, myślami samobójczymi. Każdego dnia dyżur obsługiwany jest przez jedną ze specjalistek Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego. Antydepresyjny Telefon Zaufania ?Forum Przeciw Depresji? W ramach Ogólnopolskiego Dnia Walki z Depresją w dniach (w godzinach 17:00-19:00) prowadzony będzie Antydepresyjny Telefon Zaufania. Rozmowa ze specjalistą może pomóc choremu na depresję lub osobom, które podejrzewają depresję u kogoś bliskiego, w rozpoznaniu i nazwaniu problemu, a także szukaniu oparcia w najbliższym otoczeniu. Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji nigdy nie zastąpi wizyty u specjalisty, ale umożliwia pierwszy, anonimowy i bezpłatny kontakt ze specjalistą. Mogą z niego skorzystać wszyscy, którzy szukają wsparcia. Kampania Forum Przeciw Depresji Forum Przeciw Depresji jest kampanią społeczno-edukacyjną, organizowana przy okazji Ogólnopolskiego Dnia Walki z Depresją, począwszy od 2007 r. Dotychczas działaniami edukacyjnymi kampania objęła ponad 15 500 osób, z bezpłatnych konsultacji skorzystało blisko 5000 osób, efekt dotarcia do społeczeństwa z informacjami dotyczącymi depresji jest jeszcze większy, kiedy weźmie się pod uwagę również setki artykułów i audycji na temat depresji w mediach. Przez cały rok działa strona internetowa oraz fanpage na Facebooku gdzie na bieżąco umieszczane są wszelkie informacje o Kampanii. (dostęp r.) Źródło: Raport serwisu ?Życie warte jest rozmowy?, (dostęp r Więcej informacji z Powiatu Wołomińskiego 63 punkty kamerowe powstaną w Ząbkach Opublikowano: 2022-07-26 25 lipca zostało ogłoszone postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego pn. „Budowa systemu monitoringu na terenie Miasta Ząbki. W ramach przedmiotu zamówienia wybudowane zostaną [...] 0 komentarzy Komunikat Prokuratury w Wołominie dla rodziców dzieci uczęszczających do Przedszkola „Zozoland” w latach 2016-2019 Opublikowano: 2022-07-26 Prokuratura Rejonowa W Wołominie postanowieniem z dnia 11 lipca 2022 r. wznowiła śledztwo w sprawie osiągania korzyści majątkowej, poprzez zaniżanie racji żywnościowych [...] 0 komentarzy Obchody 102. Rocznicy Bitwy Warszawskiej 1920 roku Opublikowano: 2022-07-26 Starosta Wołomiński Adam Lubiak zaprasza na uroczystości poświęcone 102. rocznicy Bitwy Warszawskiej 1920 roku. roku (sobota) 12:00 – 17:00 – Piknik wojskowy [...] 0 komentarzy Święto Policji w Komendzie Powiatowej Policji w Wołominie Opublikowano: 2022-07-26 W tym roku obchody 103 rocznicy powołania Policji Państwowej odbyły się w Powiatowym Centrum Kultury Fabryczka w Wołominie. Gościem honorowym uroczystości był Zastępca [...] 0 komentarzy Przetarg na remont wiaduktu przy węźle „Wołomin” rozstrzygnięty Opublikowano: 2022-07-26 Dzisiaj rozstrzygnięty został przetarg na wykonanie niezbędnych prac naprawczych na wiadukcie przy węźle „Wołomin”. Po zakończeniu prac możliwe będzie otwarcie węzła dla kierowców. [...] 0 komentarzy Planowane wyłączenia prądu w Powiecie Wołomińskim Opublikowano: 2022-07-25 W dniach od 28 lipca do 5 sierpnia planowane są przerwy w dostawie energii elektrycznej na terenie Powiatu Wołomińskiego. Obszar Data rozpoczęcia Data [...] 0 komentarzy Kolejna dziupla samochodowa zlikwidowana. Zabezpieczone części z toyoty, paser zatrzymany. Opublikowano: 2022-07-25 Policjanci z „Kobry” przy wsparciu funkcjonariuszy z Tłuszcza zlikwidowali dziuplę samochodową, zabezpieczyli kilkadziesiąt części i elementów samochodowych, które pochodzą z przestępstwa. Zatrzymali 38-latka, [...] 0 komentarzy Kolejne 120 inwestycji w subregionie warszawskim wschodnim ze wsparciem Mazowsza Opublikowano: 2022-07-23 Władze Mazowsza wspierają lokalne samorządy w realizacji kolejnych inwestycji. Tym razem pieniądze z budżetu województwa pomogą w przedsięwzięciach drogowych, sportowych oraz w remontach [...] 0 komentarzy Nakręć się na pomaganie Opublikowano: 2022-07-23 Akcje zbierania nakrętek to jedna z najbardziej popularnych form niesienia pomocy innym. Nakrętki najczęściej zbierane są po to, by pokryć koszty związane z [...] 0 komentarzy Kobyłka inwestuje w poprawę instalacji wodno-kanalizacyjnych Opublikowano: 2022-07-23 Infrastruktura wodociągowo-kanalizacyjna to w Kobyłce od wielu lat palący problem. Sieci powstające od ponad 15 lat od samego początku nie spełniały oczekiwań mieszkańców. [...] 0 komentarzy Termin szkolenia 30.03.2021 (wtorek) godz. 14.00 Zapraszamy nauczycieli, pedagogów i psychologów szkół ponadpodstawowych i klas 7-8 szkół podstawowych na szkolenia oraz lekcję pokazową o depresji wśród dzieci i młodzieży, które odbędą w wersji on-line. Celem szkoleń jest przekazanie wiedzy merytorycznej oraz praktycznych wskazówek i narzędzi, które ułatwią możliwość Niestety wielu rodziców nie wie, jak rozpoznać najbardziej rozpowszechnione objawy depresji u dzieci. Psychologowie dziecięcy zwracają uwagę na zwiększone ryzyko rozwijania się depresji u najmłodszych w czasie trwania pandemii. Aby temu zapobiec, podają 9 najczęstszych objawów depresji u dzieci. Jeśli jak większość ludzi, myślisz, że depresja zdarza się tylko dorosłym. Jesteś w błędzie Centrum Kontroli Chorób podaje, że 3,7% dzieci w wieku 3-17 lat cierpi na depresję. Wzrósł też wskaźnik samobójstw do 14 dzieci na 100 000. Niezależnie od tego, czy jest to dziecko, czy dorosły, osoba, która czuje smutek dłużej niż dwa tygodnie, może mieć podejrzenie depresji. Jeśli zauważasz, że twoje dziecko chodzi przygnębione, należy to dokładnie sprawdzić. Nie należy lekceważyć nawet najmniejszych objawów, ponieważ samobójstwo jest drugą przyczyną śmierci osób w wieku 10-34 lat. 9 oznak depresji dziecięcejDepresja występuje, gdy dziecko ma mieć pięć z poniższych objawów przez co najmniej dwa tygodnie. Głęboki smutek trwający co najmniej dwa tygodnie. Dziecko może być bardziej drażliwe niż przygnębione. Utrata zainteresowania rzeczami, które kocha. Znaczne zmiany masy ciała - przyrost lub utrata kilku kilogramów. Bezsenność. Zakłócenia lub zmiany wzorcach snu. Pobudzenie psychomotoryczne. Chroniczne zmęczenie. Poczucie bezradności, beznadziejności. Zainteresowanie tematami śmierci, umieraniem, samobójstwami. Powinniśmy pamiętać również o tym, że dzieci, które doświadczyły traumatycznego wydarzenia w swoim życiu, na przykład utraty ukochanej osoby, przechodzą żałobę. W takiej sytuacji depresja jest częścią etapów straty. Jeśli jednak odnosisz wrażenie, że utknęło w tej fazie, wskazane jest wizyta u specjalisty, które pomoże im w zarządzaniu swoimi pomóc dziecku z depresją?Terapia jest podstawą w leczeniu depresji. Na sesjach z terapeutą dziecko przetwarza trudne emocje, uczy się radzić ze swoimi problemami, które wpływają na jego stan stosowanym rodzajem poradnictwa stosowanym u dzieci jest terapia zabawami. Przy użyciu zabawek, kreatywnych gier można lepiej porozumiewać się z dzieckiem. Innym korzystnym rodzajem poradnictwa jest terapia poznawczo-behawioralna, zdecydowanie lepsza dla starszego istnieje taka potrzeba, zostaje włączona również farmakoterapia. Aby sprawdzić, czy jest tak potrzeba lekarze często sięgają po testy diagnostyczne. Oto najpopularniejsze z nich: Test na depresję Becka, Test depresji Burns’a, Skala Samooceny Depresji Zunga, Krótka Skala Oceny Depresji, Skala Oceny Depresji Goldberga, Test Dziewięciu Pytań PHQ-9 , Test K10, Skala depresji CES-D), Szybki wykaz objawów depresyjnych QIDS-SR16. Oprócz szukania profesjonalnej pomocy, jest kilka rzeczy, które możesz zrobić sam w domu. 1. Porozmawiaj ze swoim dzieckiem Staraj się prowadzić otwarty dialog na wszystkie tematy. Zamiast zadawać pytania wprost, staraj się zaangażować dziecko w rozmowę i zabawę. Pokaż, że ciekawią cię jego zainteresowania. Czasami obszar do szczerej rozmowy otwiera wspólny spacer lub gra się zdarzyć, że twoje dziecko nie będzie miało nic do powiedzenia. Nie naciskaj ich ani nie nakłaniaj ich do uzyskania informacji, być może po prostu potrzebuje czasu, aby przetworzyć zarówno emocje, jak i myśli. Cisza jest czasami pomocna i daje im przestrzeń, której Pokaż im sposoby na relaks i odstresowanie Mniejsze dziecko łatwiej się relaksuje, można je zaangażować w malowanie, kolorowanie, zabawę w piaskownicy lub zabawę. Znajdź zadania odpowiednie do wieku i zainteresuj nimi swoje takich momentach nie próbuj sadzać dziecka przed telewizorem Psychiatrzy dziecięcy nadal badają związek między oglądaniem telewizji a poczuciem depresji. Wnioski badań pokazują, że sadzanie dziecka przed ekranem telewizora i oczekiwanie, że w magiczny sposób rozwiąże to ich problemy, to poważny błąd wychowawczy. 3. Ogranicz dostęp do technologiiJesteś zajęty i potrzebujesz, aby twoje dziecko angażowało się w inne czynności bez twojego udziału? W takich sytuacjach pierwsze co robią dorośli, to podają telefon lub Pediatric Association zaleca spędzanie czasu przed ekranem nie więcej niż dwie godziny dziennie. Ramy czasowe obejmują gry wideo, telewizję, laptopy, smartfony i inne urządzenia swoim dzieciom konstruktywne sposoby zarządzania czasem. Będą cieszyć się wędrówkami, rzemiosłem, jazdą na rowerze lub rysowaniem. W dzisiejszych czasach dzieci stały się zależne od czasu spędzanego przed ekranem i wolą zrezygnować z innych zajęć. To nie jest zdrowe dla Rozbijaj zadania, aby uprościć ich wykonanie Dzieci czują się przytłoczone, gdy dostają kilka zadań do wykonania naraz. Potrzebują podzielenia rzeczy na mniejsze części. Nie chcesz niczym przytłaczać swojego dziecka – naucz się, jak prawidłowo delegować zadania, aby mogło je opanować. Nie denerwuj się, jeśli musisz dokładnie wyjaśnić każdy etap Stwórz pozytywną atmosferęTwoje dzieci nie muszą znać problemów dorosłych ani zajmować się nimi. Jeśli pojawiają się kłopoty finansowe, upewnij się, że prowadzisz te rozmowy za zamkniętymi drzwiami. Nie pozwól im słyszeć, jak się kłócisz, denerwujesz, zmagasz z problemami w gdybyś stworzył dla swojej rodziny przystań, która jest wolna od emocjonalnych i fizycznych kłótni. Jeśli chcesz, aby twoje dziecko czuło się bezpiecznie i stabilnie, musisz zbudować emocjonalne ciepło w 17:38 Przewinęła dziecko tuż przy jedzeniu klientki. "Straszyła negatywną opinią" 14:02 Twierdzi, że tłuszcz zabezpieczy syna przed zimą. Matka stosuje szokujące metody; 12:43 Ma macicę o "miłosnym kształcie". Dzięki niej wydała na świat bliźnięta, które pojawiają się raz na 500 milionów Wbrew powszechnej opinii depresja jest problemem mogącym dotykać nawet małe dzieci. Artykuł psychologa klinicznego przedstawia możliwe objawy depresji u dzieci oraz zasady postępowania przy podejrzeniu tego depresji mówi się i pisze relatywnie dużo, jednakże są to zwykle rozważania i porady dotyczące dorosłych. Nie świadczy to wcale, iż problem ten nie dotyczy dzieci – wręcz przeciwnie, depresja jest częstym zaburzeniem, na które zapadają osoby nieletnie. Ze względu na nieco inne przejawy depresji u dzieci, nie jest zazwyczaj tak szybko diagnozowana a u części z nich w ogóle nie zostaje osób nieletnich rzadko występują typowe objawy stanów depresyjnych, jakie zauważamy u osób dorosłych. Depresja u dzieci manifestuje się zazwyczaj najróżniejszymi niespecyficznymi symptomami np.: lękami, problemami w szkole, objawami psychosomatycznymi (bóle brzucha, głowy, duszności), zachowaniami odbiegającymi od normy, niechęcią do zabawy, brakiem komunikowania własnych życzeń czy też nagłego „nieuzasadnionego” przechodzenia od długiego płaczu do całkowitego i młodzież często także chudną lub nie przybierają na wadze. Nastolatki przestają mieć ochotę na wspólne spędzanie czasu czy sytuacje, które je kiedyś bardzo cieszyły; zamykają się często w pokoju nie mając na nic siły i ochoty. Bywa też tak, że reagują agresją stając się wciąż zniecierpliwione i źródeł materiałów Fundacji ITAKA najbardziej charakterystycznymi objawami depresji u dzieci są:smutek, przygnębienie, niemożność odczuwania radości („nic nie cieszy”),zmniejszenie zainteresowań (np. niechęć zajmowania się swoim hobby),zmniejszenie aktywności, apatia, spowolnienie, niechęć do działania,problemy ze snem (bezsenność lub nadmierna senność),zmniejszenie apetytu, spadek wagi ciała, suchość w ustach,uczucie ciągłego zmęczenia, brak energii,lęk, uczucie wewnętrznego napięcia, „niepokój w środku”,trudności w koncentracji i zapamiętywaniu, wrażenie niesprawności intelektualnej,poczucie beznadziejności, niska samoocena,dolegliwości bólowe (bóle głowy, brzucha, bóle w klatce piersiowej, nerwobóle).Depresja kojarzy nam się zazwyczaj z zupełnym poddaniem się, czasem jednak dzieci potrafią tak zachowywać się (zwłaszcza przy rówieśnikach), że nikt, by ich o to nie dla dzieci objawem (jak zostało wyżej napisane) są dolegliwości somatyczne. Pracując na oddziale gastroenterologii wielokrotnie doświadczałam takich przykładów. Pamiętam 17-letnią dziewczynę, narzekającą na bardzo silne, napadowe bóle brzucha, z którą matka przez kilka miesięcy chodziła „od lekarza do lekarza”, wykonano jej endoskopię i jeszcze kilka mało przyjemnych badań a przyczyny nie udało się ustalić, natomiast depresja ciągle się pogłębiała. Bóle brzucha tłumaczyły obniżony nastrój, apatię oraz wcześniejsze trudności z koncentracją (potem dziewczyna nie uczęszczała do szkoły).W trakcie rozmowy z psychologiem okazało się, że ma już za sobą próbę samobójczą. Inna 15-letnia dziewczyna, u której rozpoznano depresję, cierpiała ponadto na trwające od kilku tygodni silne biegunki, wskutek czego znalazła się w szpitalu. Napisano 23 Kwiecień 2015. Drogą wirtualną nie da się określić, czy rzeczywiście cierpisz na depresję, choć niektóre Twoje objawy (płaczliwość, smutek, przygnębienie, spadek motywacji, brak zainteresowań itp.) przypominają epizod depresyjny. Jeśli zależy Ci na rzetelnej diagnozie, powinnaś udać się do lekarza. #1 Grzegorz77 Nowy uczestnik Bywalec 4 postów Imię:Grzegorz @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 10:44 Witam, potrzebuje pomocy jak zachowywać się w stosunku do mojej dziewczyny u której podejrzewam depresje. Moja dziewczyna ma wahania nastroju, raz jest miła i troskliwa, a raz wredna, przygnębiona i smutna, cały czas martwi się o wszystko. Przez ostatni miesiąc bardzo mało piszemy i rozmawiamy, wcześniej było świetnie byliśmy szczęśliwi, kochaliśmy się, świetnie nam się rozmawiało, mówiła że nigdy jej się tak dobrze nie rozmawiało z kimś, że jestem wyjątkowy, a teraz tylko czasami okazuje uczucia, często nie chce żebym ją przytulał i dotykał, mówi że nie zasługuje na mnie. Mówiła mi, że taki stan wziął się od poprzedniego związku gdzie miała dużo stresów, jej poprzedni partner cały czas ją kontrolował nie dawał jej czasu da siebie, mówiła mi tez wiele razy, że w dzieciństwie rodzice zawsze byli z niej nie zadowoleni, tylko babcia ją rozumiała i tylko z nią potrafiła rozmawiać, ale babcia zmarła i nie miała osoby z którą może porozmawiać. Kilka dni temu zerwała ze mną, mówiła że nie będę z nią szczęśliwy, że znajdę sobie kogoś lepszego, że tylko pociągnie mnie na dno i mówiła że potrzebuje czasu żeby to wszystko sobie poukładać, wspomniałem o psychologu stwierdziła, że i tak jej nic nie pomoże, że musi sama to wszystko poukładać. Nie wiem, co robić. Do góry #2 Complicated_85 Complicated_85 Zadomowiony Bywalec 6529 postów Gadu-Gadu:3246621 Imię:Dominika Płeć:Kobieta Lokalizacja:Lublin @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 11:08 Witaj. Sytuacja nieco skomplikowana - ale na pewno Twoja dziewczyna potrzebuje od Ciebie wsparcia, mimo, że zerwała i wspomina o kimś lepszym dla Ciebie. Pewnie gorszy nastrój i samopoczucie kumulowało się w niej już od dawna, a teraz nastąpiła kulminacja. Sądzę, że bez specjalistycznej pomocy - czy to lekarza, czy terapeuty ciężko będzie jej sobie poradzić z obecnym stanem emocjonalnym. Bądź przy niej obecny, może nie aż tak mocno, aby też mogła mieć nieco swobody i mimo wszystko nakłaniaj do skorzystania z fachowej pomocy, by polepszyć sobie jakość życia. Grzegorz77 lubi to "Życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk". "Prawdziwe zwycięstwo to zwycięstwo nad samym sobą". Do góry #3 Grzegorz77 Grzegorz77 Nowy uczestnik Bywalec 4 postów Imię:Grzegorz @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 12:00 Nie mam pojęcia jak z nią rozmawiać, na wszystko o co zapytam odpowiada: tak, nie, spoko, ok. I jak często do niej pisać, dzwonić, czy raczej czekać aż sama to zrobi. Cały czas ją zapewniam, że ją kocham i nie zostawię, że zawsze może na mnie liczyć, że pomogę jej jak będzie tego chciała. Do góry #4 Gość_motio_* Napisano 13 lipiec 2017 - 12:11 Grzegorz, jeżeli zerwała i nie chce kontaktu utrzymywać to nie zawracaj jej głowy. Trafiłeś na nieodpowiedzialną dziewczynę i musisz sobie z tym poradzić. Do góry #5 Gość_północ-południe_* Napisano 13 lipiec 2017 - 12:12 gdybym był w związku, to odstawiałbym dokładnie te same akcje... jedyne, co możesz dla niej zrobić, to nakłonić do leczenia i przypilnować, jeżeli na to pozwoli. Do góry #6 Complicated_85 Complicated_85 Zadomowiony Bywalec 6529 postów Gadu-Gadu:3246621 Imię:Dominika Płeć:Kobieta Lokalizacja:Lublin @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 14:21 Nie mam pojęcia jak z nią rozmawiać, na wszystko o co zapytam odpowiada: tak, nie, spoko, ok. I jak często do niej pisać, dzwonić, czy raczej czekać aż sama to zrobi. Cały czas ją zapewniam, że ją kocham i nie zostawię, że zawsze może na mnie liczyć, że pomogę jej jak będzie tego chciała. Jej zachowanie powoduje depresja i obniżony nastrój, dlatego może tak lakonicznie z Tobą rozmawia. Rozmowę o rozstaniu powinniście przeprowadzić, jak czułaby się lepiej - wtedy faktycznie jej osąd sytuacji byłby bardziej realny. Grzegorz77 lubi to "Życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk". "Prawdziwe zwycięstwo to zwycięstwo nad samym sobą". Do góry #7 Grzegorz77 Grzegorz77 Nowy uczestnik Bywalec 4 postów Imię:Grzegorz @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 18:09 Jej zachowanie powoduje depresja i obniżony nastrój, dlatego może tak lakonicznie z Tobą rozmawia. Rozmowę o rozstaniu powinniście przeprowadzić, jak czułaby się lepiej - wtedy faktycznie jej osąd sytuacji byłby bardziej realny. czyli dać jej czas i czekać aż sama będzie chciała rozmawiać ? Do góry #8 Complicated_85 Complicated_85 Zadomowiony Bywalec 6529 postów Gadu-Gadu:3246621 Imię:Dominika Płeć:Kobieta Lokalizacja:Lublin @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 20:36 czyli dać jej czas i czekać aż sama będzie chciała rozmawiać ? Czas z pewnością musisz jej dać. Całkiem bez kontaktu do siebie też jej nie zostawiaj, okazuj jakieś zainteresowanie ale jednocześnie bez zbytniej nachalności - coś na zasadzie bardziej jak znajomi. Stań się bardziej obserwatorem sytuacji i zobaczysz jej reakcję na to. Grzegorz77 lubi to "Życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk". "Prawdziwe zwycięstwo to zwycięstwo nad samym sobą". Do góry #9 victoria victoria ...se ne vrati... Moderator 9758 postów Płeć:Kobieta Lokalizacja:Mazowsze @Przywołaj Napisano 13 lipiec 2017 - 21:22 Kilka razy miałam epizody głębokiej depresji i wyglądało to podobnie jak u twojej dziewczyny - totalne zamknięcie się w sobie, najchętniej odizolowanie się od całego świata. Wtedy emocjonalność staje się rozchwiana, przynajmniej u mnie tak to wyglądało. Z jednej strony dobrze jest wiedzieć, zę jest ktoś obok, kto wspiera, interesuje się nami, chciałoby się spotykać z ludźmi, ale jednocześnie brak możliwości ze względu na brak sił, zobojętnienie na wszystko. Pomimo dobrych rad bliskich nic do mnie nie trafiało i jeszcze bardziej denerwował mnie ten kontakt z ludźmi. Jednocześnie pragnęłam tego kontaktu, ale też irytował mnie on bardzo. Myślę, że najlepszym lekarstwem w tej chorobie jest czas, umiar w kontaktach i wyczucie. Jak radzili poprzednicy najlepiej jest obserwowac sytuacje.... Grzegorz77 lubi to nie mam nic do powiedzenia Do góry #10 WyrazyWspółczucia WyrazyWspółczucia Bywalec Bywalec 801 postów Imię:Magdalena Płeć:Kobieta Lokalizacja:Kraków @Przywołaj Napisano 14 lipiec 2017 - 07:13 Przywracasz mi wiarę w facetów! Nie odszedłeś od niej, nie zostawiasz jej tylko o nią walczysz Żeby takich facetów było więcej... marcys lubi to Do góry #11 Complicated_85 Complicated_85 Zadomowiony Bywalec 6529 postów Gadu-Gadu:3246621 Imię:Dominika Płeć:Kobieta Lokalizacja:Lublin @Przywołaj Napisano 14 lipiec 2017 - 09:02 Przywracasz mi wiarę w facetów! Nie odszedłeś od niej, nie zostawiasz jej tylko o nią walczysz Żeby takich facetów było więcej.. Facetów, ale i kobiet - sądzę, że tam, gdzie w grę wchodzi prawdziwe uczucie, to choroba taka, jak depresja to nie powód do porzucania danej osoby i odwracania się od niej. marcys lubi to "Życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk". "Prawdziwe zwycięstwo to zwycięstwo nad samym sobą". Do góry #12 Grzegorz77 Grzegorz77 Nowy uczestnik Bywalec 4 postów Imię:Grzegorz @Przywołaj Napisano 17 lipiec 2017 - 20:36 Od czasu zerwania utrzymujemy kontakt, spotkaliśmy się kilka razy na rowerach i jeździmy dość długo gadamy jak gdyby nigdy nic, uśmiecha się i śmieje. Mówiła że ostatecznie zerwaliśmy, ale nie chce tracić kontaktu ze mną i nie chce związku, bo wie że nie będę szczęśliwy i że nie potrafi być kimś kim by chciała być. Myślicie, że jest jeszcze w ogóle szansa, że będziemy kiedyś jeszcze razem ? Użytkownik Grzegorz77 edytował ten post 17 lipiec 2017 - 20:37 Do góry #13 WyrazyWspółczucia WyrazyWspółczucia Bywalec Bywalec 801 postów Imię:Magdalena Płeć:Kobieta Lokalizacja:Kraków @Przywołaj Napisano 18 lipiec 2017 - 17:20 zawsze jest! walcz o nią a przyjdzie moment kiedy zrozumie i doceni to co ma i będziecie może znowu razem Do góry #14 Complicated_85 Complicated_85 Zadomowiony Bywalec 6529 postów Gadu-Gadu:3246621 Imię:Dominika Płeć:Kobieta Lokalizacja:Lublin @Przywołaj Napisano 18 lipiec 2017 - 17:26 Od czasu zerwania utrzymujemy kontakt, spotkaliśmy się kilka razy na rowerach i jeździmy dość długo gadamy jak gdyby nigdy nic, uśmiecha się i śmieje. Mówiła że ostatecznie zerwaliśmy, ale nie chce tracić kontaktu ze mną i nie chce związku, bo wie że nie będę szczęśliwy i że nie potrafi być kimś kim by chciała być. Myślicie, że jest jeszcze w ogóle szansa, że będziemy kiedyś jeszcze razem ? Nie chciałabym Cię jakoś dołować, ale ja szanse widzę nikłe. Ona chyba chciałaby w Tobie mieć jedynie przyjaciela, a skoro Ty w dalszym ciągu żywisz do niej uczucia, to będzie Ci ciężko i będziesz cierpiał. "Życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk". "Prawdziwe zwycięstwo to zwycięstwo nad samym sobą". Do góry #15 WyrazyWspółczucia WyrazyWspółczucia Bywalec Bywalec 801 postów Imię:Magdalena Płeć:Kobieta Lokalizacja:Kraków @Przywołaj Napisano 19 lipiec 2017 - 11:14 zawsze jest jakaś nadzieja i szansa błagam Do góry #16 nawatawa nawatawa Nowy uczestnik Bywalec 10 postów Imię:natalia @Przywołaj Napisano 20 lipiec 2017 - 02:24 @Grzegorz77 Napisałabym daj sobie spokój gdybym sama tego nie przeszła.. w pewnym momencie w jakimś sensie straciłam zmysły i zerwałam z chłopakiem, nie poddał się i starał się przez całe pół roku - teraz 4 rok jesteśmy nadal razem. W psychiatrii diagnozy nie są ostateczne, może to nie tylko depresja i ona nie wie tak naprawde jak poważmy krok wykonała, próbuj ale nie możesz jej też osaczyć, bądz Użytkownik nawatawa edytował ten post 20 lipiec 2017 - 02:27 WyrazyWspółczucia lubi to Do góry Może tak się zdarzyć, bo np. dziecko, nie radząc sobie, podejmuje działania, które w konsekwencji prowadzą do rozwinięcia się innych zaburzeń psychicznych, jak np. zaburzenia odżywiania się. Depresja może też pojawić się w sytuacji, gdy dziecko ma problemy z odżywianiem i nie są one leczone. A jeśli chodzi o przyczyny depresji? Dagmaro - to, co się dzieje z córką być może jest wynikiem jednego, traumatycznego zdarzenia, a być może długiego czasu, w którym z wielu powodów Twoja córka nie radziła sobie w życiu i z życiem. Może jest wynikiem i tego i tego. Całe szczęście, że córka jest pod opieką, leczy się. Istotne, czy jest to jedynie leczenie farmakologiczne czy także, równoległa do niego, psychoterapia. Takie leczenie byłoby zdecydowanie bardziej skuteczne, głębokie i trwalsze. Napisałaś, że córka nie chce Ci mówić o tym, co się z nią dzieje, co się działo, stało. To, co do Ciebie dociera od niej, to słowa, że nie chce Cię martwić. I do tego możesz się odnieść, konsekwentnie, stale i z miłością utwierdzać ją w tym, że jesteś jej mamą, ona Twoim dzieckiem i Ty chcesz jej pomóc, wspierać ją, opiekować się nią, gdy potrzebuje pomocy, gdy jest jej źle. Jednak może warto, żebyś przedtem przemyślała, na ile faktycznie Twoje problemy, jakieś trudności, powodowały (i od jak dawna), że w zbyt dużym stopniu, (albo - zbyt wcześnie), oczekiwałaś od córki zrozumienia dla Twojej sytuacji, emocji itp. Taka, najczęściej niezamierzona postawa rodzica, wynikająca najczęściej z braku przewidzenia konsekwencji, w efekcie powoduje, że dziecko zaczyna się wycofywać z mówienia o sobie, by "nie dołożyć" problemów rodzicowi. Paradoksalnie dba w ten sposób także o siebie, bo robiąc tyle, ile może, by rodzic nie martwił się jeszcze bardziej, próbuje zagwarantować sobie poczucie bezpieczeństwa. Co więcej, właśnie z tego powodu dziecko zaczyna się niejako "opiekować" rodzicem. Jeżeli chociaż w pewnym stopniu relacja między Tobą a córką tak wyglądała, to możesz po prostu powiedzieć lub napisać córce w liście, że masz tego świadomość, że gdzieś sama się w tym, co się działo w Twoim życiu pogubiłaś, ale teraz i widzisz to, i bierzesz za to odpowiedzialność, chociażby w ten sposób, że jej o tym mówisz. Tym samym dajesz jej sygnał: "to ja jestem Twoją mamą, a ty moim dzieckiem i to ja się tobą chcę opiekować, jestem na to gotowa, przygotowana, silna, chcę i mogę". Nie masz żadnej gwarancji, że córka po takiej jednej np. rozmowie, otworzy się, będzie chciała Twojej pomocy, wsparcia, ale z całą pewnością Twoje słowa będą dla niej ważne. Jeżeli córka jest także w psychoterapii, to z całą pewnością relacja z Tobą jest jej elementem, istotnym wątkiem i takie Twoje słowa też ją otworzą na to, by nie bać się konfrontować podczas terapii z być może trudnymi emocjami, które przeżywała w domu. Jeżeli córka leczy się jedynie farmakologicznie, spróbuj namówić ją także na psychoterapię, wspierając jednocześnie komunikatem, że przyjmiesz od niej wszystko to, co sobie uświadomi podczas niej, że będziesz tak, jak będziesz potrafiła najlepiej, towarzyszyła jej w tym jej czasie. Dagmaro - depresję się leczy, jednak często wymaga sięgnięcia do korzeni. Objawy to jedynie efekt. Czy chory ma odwagę dotrzeć do tych korzeni zależy także od tego, czy jego najbliżsi będę go w tym wspierali, nie odrzucali wtedy, gdy okaże się, że często z braku wiedzy, bo niemal nigdy z braku miłości, popełnili wobec niego jakiś błąd. To ważne także, by gdy chory na depresję przeżywa jakieś dramatyczne przeżycie, które do niej doprowadziło, by jego bliscy byli gotowi pozwolić mu na to, co czuje, by zaakceptowali czas, który musi upłynąć, by chory potrafił wyjść poza to doświadczenie. A żeby chciał "wyjść", musi wiedzieć, że ktoś na niego "na zewnątrz" czeka. wszystko jedno, czy ma depresję czy chandrę Ojjj, na pewno nie jest wszystko jedno. Ja z depresją męczyłam się półtorej roku, a są osoby, które męczyły się z nią o wiele dłużej. 9SG1BH.
